** το κείμενο αυτό είναι του Κώστα εμπνευσμένο μέσα από τις καταστάσεις που ζούμε τον τελευταίο καιρό.
Απρίλιος 2020
Θυμάμαι να τον κοιτάζω στα μάτια, κι αυτός να μου χαμογελάει ανεπαίσθητα και χωρίς να βάλε καθόλου συναίσθημα στα λόγια του να παραμιλάει σχεδόν: «Όποιος έχει κάνει φυλακή, δεν φοβάται έπειτα να ζήσει. Όμως, όποιος δεν έχει ζήσει αληθινά, φοβάται συνεχώς μην βρεθεί φυλακισμένος. Φοβάται μην κλειστεί σε ένα σημείο, όπου θα πρέπει να συναντήσει τον εαυτό του». Ύστερα σιωπηλά άλλαξε την κουβέντα κι ανέφερε πως φέτος δεν έχει βρέξει αρκετά. Ετούτη την ώρα, θυμήθηκα αυτά τα λόγια από τον Χ. που είχε περάσει κάποιο καιρό στη στενή.
Κοιτάζει στα μάτια η ανθρωπότητα τον εαυτό της σε ένα παραμορφωμένο καθρέφτη. Και τι αντικρύζει; Είχε πιστέψει η πλειοψηφία των ανθρώπων ότι πρέπει να είναι σε μια διαρκή κίνηση, (ταξίδια, δουλειά, γυμναστήριο, δραστηριότητες) για να γεμίζει η ζωή. Αδυνατούσε ο κάθε άνθρωπος να σταθεί ακίνητος και να αντικρίσει τη σκιά του και να νιώσει το βάρος της. Μήπως αυτό σημαίνει ότι τώρα που η κίνηση στον κόσμο θα σταματήσει –για ένα δευτερόλεπτο μέσα στην μέρα της ανθρώπινης ιστορίας– ο καθένας θα βρει το χρόνο να αναστοχαστεί την καθημερινότητα του κι ότι θα φιλοσοφήσει εκ νέου τις προτεραιότητες του;
Προσωπικά, δεν τρέφω τέτοιες ψευδαισθήσεις. Μόλις πατηθεί εκ νέου το PLAY, κι αρχίζουν όλοι να μπαίνουν σε μια νέα ροή, ο καθένας θα αρχίσει να τρέχει και να χορεύει στους νέους ρυθμούς. Και μάλιστα θα έχει μπροστά του ένα νέο περιβάλλον με καινούρια εμπόδια για να υπερπηδήσει και νεοδημιούργητα τέρατα να πολεμήσει. Η περίοδος του PAUSE θα φαντάζει σαν ένα μακρινό όνειρο, σαν μια μαύρη τρύπα, όπου γλίστρησε κατά λάθος. Κι αν απρόσμενα αντίκρυσε για λίγο το χάος της δημιουργίας και της καταστροφής, θα είναι βέβαιος ότι ήταν ένα μεθύσι της στιγμής. Ύστερα καθώς θα
φεύγει τούτη η ζάλη, τούτη η θολή εικόνα, τρομαγμένος θα φορτωθεί νέους φόβους, θα πιστέψει σε νέα είδωλα. Φυσικά, δεν βγάζω ούτε την αφεντιά μου απέξω από αυτή τη νεα τρέλα που θα ξημερώσει. Δεν είμαι καμία εξαίρεση, ούτε κανένας ερημίτης που θα ζήσει μακριά από όλα αυτά. Απλά, σημειώνω και καταγράφω ως φυσικός παρατηρητής όσα συμβαίνουν γύρω μου και…
Βγήκα στο μπαλκόνι για να διακόψω τις σκέψεις μου, προσπάθησα να πιάσω κουβέντα με το γείτονα μου, κι ένα ιπτάμενο drone μας πλησίασε απειλητικά και μας εμπόδισε να επικοινωνήσουμε. Πρέπει να κρατάμε αποστάσεις από όλους κι από όλα… Κι όμως θα συνεχίζω να κινούμαι στο χώρο, θα προσπαθώ να τετραγωνίσω τον κύκλο μου με τον δικό τρόπο, να φλερτάρω μέσω βλεμμάτων και κρυφών μηνυμάτων… Σίγουρα δεν θα ακολουθήσω την τάση της αναγκαστικής δημιουργίας και της κρυμμένης ευφυΐας. Λες κι έχω καμιά υποχρέωση να αποδείξω ότι είμαι ένας μοναχικός καλλιτέχνης
που περίμενε την ευκαιρία να απομονωθεί για να μεγαλουργήσει. Ας το είχα κάνει τόσα χρόνια… Θα συνεχίσω να ζω με τους δικούς μου ρυθμούς και τις δικές μου ανάγκες, προσαρμοζόμενος στα νέα δεδομένα.
Ενώ κάθομαι λίγο ακόμη στο μπαλκόνι, νιώθω την ζεστασιά του ήλιου. Και καθώς χάζευω τον γαλάζιο ουρανό, νεες αλλόκοτες σκέψεις γεννιώνται: «Μας έχουν περικυκλώσει. Πρέπει να οχυρωθούμε στα σπίτια μας και να πυροβολούμε τον εαυτό μας. Έτσι μόνο λέει ότι μπορούμε να νικήσουμε τον αόρατο εχθρό μας. Μα είμαστε σίγουροι, ποιος είναι ο εχθρός μας;»
Η γη συνεχίζει να γυρίζει και η ιστορία συνεχίζει να γράφεται. Και καθώς ένας μελλοντικός μου εαυτός θα διαβάζει την ιστορία της εποχής μας με άλλο μάτι, θα κλαίει και θα γελάει ταυτόχρονα… Θυμάμαι τον Χ. κι αυτό που είχα διαβάσει κάποτε σε ένα βιβλίο: «Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας».
Κώστας Δεσύλλας
