Χίλια ένα

Χίλια δυο

Χίλια τρία

Χίλια τέσσερα

Χίλια πέντε

έτσι ξεκίνησε το ταξίδι και έμαθα τον σωστό τρόπο να μετράω τα δευτερόλεπτα. Ο ακριβής χρόνος των δευτερολέπτων εκφράζεται αν βάλεις το χίλια μπροστά. Έτσι μου είπαν…
Σε περίπτωση που έρθει κάποιο αγριογούρουνο καταπάνω σου πρέπει να μετρήσεις μέχρι το 5 με αυτόν τον τρόπο και να πηδήξεις δεξιά ή αριστερά 😅
Θεέ μου! Αν έρθει αγριογούρουνο καταπάνω μου θα παραλύσω.
Εκτός αν πρέπει να προστατέψω κάποιον. Περίεργο δεν είναι πως ο φόβος μπορεί να αλλάξει αίσθηση ανάλογα τη συνθήκη.
Όλα τα συναισθήματα το παθαίνουν αυτό, σαν τη θάλασσα που αλλάζει μορφές. Έχουμε μια ολόκληρη θάλασσα μέσα μας. Άλλοτε είναι ταραγμένη κι άλλοτε είναι γαλήνια.

Φτάσαμε στην Αίγινα για το χειμερινό retreat ψυχοδράματος. Αυτήν την φορά οι περισσότεροι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους.
Έχω μια αγωνία να γίνουν ομάδα κι έχω και μια αγωνία για τον χώρο και για τον καιρό.
Ο καιρός μας έκανε μεγάλο δώρο, ο ήλιος μας συνόδεψε όλες τις μέρες! Κάνει ζέστη, μια ζέστη ανοιξιάτικη μέσα στον χειμώνα. Θες να κάθεσαι στον ήλιο.

Ο χώρος όμως ειναι μικρός. 10 άνθρωποι σε ένα μικρο δωμάτιο.

Σκέφτομαι ότι δεν θα μπορέσουμε να δουλέψουμε ετσι. Πως θα κάνουμε ψυχόδραμα; το είπα και το έβαλα στην άκρη. Όλοι όμως ήταν χαλαροί με τον χώρο και έφεραν μαζί τους μια εμπιστοσύνη για τη διαδικασία. Αυτό βοήθησε πολύ.

Την επόμενη μέρα ο χώρος έγινε πιο μεγάλος και στο πρωινό δράμα ο χώρος έγινε τεράστιος. Την τρίτη μέρα ψάχναμε συνέχεια ποιος λείπει.Ψάχναμε να βρούμε αυτόν που δεν νιώθαμε τόσο κοντά πια. Δεν υπήρχε κανείς.

Έμαθα λοιπόν ότι όταν δημιουργείς ασφάλεια οι χώροι μεγαλώνουν.
Εκεί που γινόμαστε ομάδα, το εμείς χωράει όλα τα εγώ του κόσμου.
Οι οντότητες γίνονται ένα και ο χώρος μεγαλώνει.
Αυτό που φτιάχνουμε μαζί μας χωράει όλους, χωράει τα πάντα και επίσης χωράει παντού.
Εμείς οι ίδιοι είμαστε ο χώρος και όπου κι αν μας βάλεις θα φτιάξουμε το ίδιο.
Έτσι το βράδυ του Σαββάτου το δημιουργήσαμε αυτό σε ενα μπαρ χορεύοντας και σκορπίζοντας γύρω ασφάλεια και εμπιστοσύνη, σκορπίζοντας παντού αγάπη και χώρο!
Αυτή η στιγμή είναι μέσα μου, μια στιγμή ευτυχίας, μια στιγμή όπου ανήκω, υπάρχω μαζί χωρίς να ξεχωρίζω, χωρίς να είμαι παράταιρη, χωρίς να αμφιβάλλω. Μόνο είμαι.
Υπάρχω
Είμαι Μαζί!
Και όλα αυτά και άλλα που δεν αναφέρω εδώ στο τέλος έγιναν τέχνη. Μάλλον έτσι δημιουργείται πραγματικά η τέχνη, μέσα από το βάθος που αγγίζουμε, και από τους δρόμους που βρίσκουμε για να αναδυθούμε προς τα έξω.
Πετάξαμε όλα όσα δεν χρειαζόμαστε στη θάλασσα και επιστρέψαμε γεμάτοι πίσω.

Μέσα απο την απώλεια, τα ανείπωτα, όσα μας ξεχωρίζουν, όσα μας κάνουν διαφορετικούς, τον πόνο, όσα κουβαλάμε και μας βαραίνουν, όσα νιώθω ότι δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι…
Μέσα από όλα αυτά ήρθαμε κοντά, βρήκαμε κοινά σημεία και τόπους ασφάλειας. Μέσα από όλα αυτά, αγγίξαμε ο ένας τον άλλον και είδαμε τελικά ότι στο βάθος ίσως να μοιάζουμε περισσότερο απ’ όσο νομίζαμε.
Όλα είναι ολονών, όλα ανήκουν σε όλους, είναι πανανθρώπινα, τα συναισθήματα είναι οικουμενικά.
Για όλες αυτές τις γνώσεις, για όλες αυτές τις υπενθυμίσεις, για όλη την εμπειρία,
για όσα άγγιξαν την καρδιά μου,
για όλα όσα δημιουργήσαμε μαζί,
για την αίσθηση αποδοχής και αγάπης,
για ένα κόσμο που μας χωράει και στηρίζεται στην αλληλεγγύη και την αποδοχή,
για την πίστη ότι όλα αυτά είναι εφικτά και γίνονται
ευχαριστώ πολύ.
Πραγματικά μέσα από την καρδιά μου.

Εις τα επόμενα!

 

Και ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στη Δήμητρα που με υποστηρίζει και με συνοδεύει στα πιο μεγάλα.μου ζεστάματα! 🙏🙏🙏