Αύριο θα φύγω

και δεν ξέρω αν θέλω να πάω εκεί που πάω…

θα σ’ έχω όμως μέσα στην κοιλιά μου

γιατί δεν έχω πάει τουαλέτα.

Σήμερα είσαι σκατά. Αύριο θα είσαι ζεστασιά.

Ήλιος, θάλασσα, αέρας στα μαλλιά μου.

Λάσπη κάτω από τα νύχια μου, μυρμηγκοφωλιά στην αυλή μου.

Πας κι έρχεσαι, σε βλέπω που κουβαλάς.

Σηκώνεις τις πέτρες μου.

Όσο εγώ σηκώνω των άλλων.

Και κάθε φορά αποκαλύπτεται από κάτω ένα άλλο βασίλειο. 

Ένα νέο μονοπάτι, άλλοτε σκοτεινό, άλλοτε φωτεινό.

Στις άκρες έχει βάτα, το τσίμπημα τους με ξεμουδιάζει.

Και μου θυμίζει: για κάποιους το γαϊδουράγκαθο είναι μία ενοχλητική αγριάδα, για άλλους το εθνικό τους φυτό.

Αν αποδομήσεις την εθνική υπερηφάνεια, αυτό μένει: γαϊδουράγκαθα, βάτα και σκατά.

Και είναι και αυτές οι γιαγιάδες παντού, με αποσυντονίζουν. αλλά τι ζητούν κι αυτές; Ό, τι κι εγώ….

Που σημαίνει ότι με τα ίδια υλικά μπορείς να την ξανασυνθέσεις. Την εθνική υπερηφάνεια. Αν βάλεις όμως και μία γιαγιά στο μίγμα, τότε…

όλα καταλήγουν στο ίδιο. Τι ζητούν; να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Να ανήκουν.

Γκρινιάζοντας για τη θάλασσα που σήκωσε κύμα.

 

Γεμισμένες ψυχές

Γεμισμένες κοιλιές

Γεμισμένες αγκαλιές

Ανθισμένες γατιές 

 

Ευγενία και Μαριλένα