Ένας κόσμος χωρίς ανείπωτα

Μπορείς να φανταστείς έναν κόσμο που όλοι λέμε αυτό που θέλουμε και εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε; Έναν κόσμο που δεν υπάρχει ανείπωτο, που όλα λέγονται στο εδώ και τώρα, έναν κόσμο με συναισθήματα;

Ο τρόπος που ζούμε έχει δημιουργήσει δύο διαστάσεις, μία μέσα μας και μία έξω μας… Ξυπνάμε το πρωί και μαζί με τον κόσμο που αντικρύζουμε, τους αγαπημένους μας ανθρώπους, την δουλειά μας, το σπίτι μας, όλα όσα έχουμε να κάνουμε και να διαχειριστούμε, ξυπνάει κι ενας άλλος κόσμος, αυτός που υπάρχει μέσα μας. Ο εσωτερικός μας κόσμος αποτελείται από τις σκέψεις μας, όσα νιώθουμε γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, όσα θυμόμαστε, όσα φανταζόμαστε, όσα σκεφτόμαστε για μας τους ίδιους και όσα νιώθουμε για τον εαυτό μας και για τους άλλους.

Υπάρχει μία σχέση με όσα συμβαίνουν έξω και μία σχέση με όσα συμβαίνουν μέσα. Ίσως για κάποιους η σχέση αυτή να είναι άρρηκτη, αυτοί οι δύο κόσμοι να είναι ενωμένοι. Είναι κάτι που έχουμε την ικανότητα να κάνουμε.

Όμως δυστυχώς οι περισσότεροι έχουμε μάθει να εστιάζουμε σε όσα συμβαίνουν έξω. Πολύ λίγοι από μας κοιτάμε μέσα μας καλά, μένουμε να δούμε τι μας συμβαίνει και πως νιώθουμε…

Μας ρωτάνε “Τι κάνεις;” και απαντάμε μηχανικά “Καλά”.

Ποιά πραγματικά όμως είναι η απάντηση;

Μπορώ να σκεφτώ πολλές απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση και ανάλογα τη στιγμή της μέρας και τη στιγμή της ζωής μου η απάντηση αυτή αλλάζει. Έχουμε τόσα συναισθήματα μέσα μας, έχουμε έναν όλοκληρο κόσμο από λεπτές αισθήσεις και διαφορετικές υφές και χρώματα… και πόσο λίγο τα κοιτάμε…

Συναντάμε κάποιον και δεν τον αγγίζουμε, χαιρόμαστε και δεν γελάε με όλο μας το σώμα και την ψυχή, πονάμε και συγκρατούμαστε να μην φανούμε ευάλωτοι…

Τελικά γνωρίζουμε τι γίνεται μέσα μας και τι γίνεται μέσα στους άλλους;

Σχεδόν όλοι συζητάμε για τις σχέσεις και τα προβλήματα αυτού του κόσμου, θεωρητικά, χωρίς να βάζουμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτόν. Έχουμε άποψη για τον τρόπο που σχετιζόμαστε, για το πως φαινόμαστε και συχνά δεν έχουμε εικόνα του πως πραγματικά είμαστε και τι έχουμε ανάγκη.

Μαθαίνουμε από μικροί να προσέχουμε, να φαινόμαστε δυνατοί, πολλοί από μας μαθαίνουμε να μην κλαίμε μπροστά σε άλλους, ή να μην γινόμαστε βάρος κι ετσι αλλοιώνουμε τον εαυτό μας και την πραγματική σχέση με τους άλλους και φτιάχνουμε μία άλλη πραγματικότητα που δεν είμαστε εμείς ολόκληροι πια.

Είμαστε διατεθειμένοι να ακούσουμε πραγματικά τον άλλον;

Παράλληλα με το να ακούμε καλά τον εαυτό μας και ίσως να καταφέρνουμε να τον εκφράζουμε, αναπτύσσεται και η ικανότητα μας να ακούμε καλά και να αντέχουμε αυτά που ο άλλος εκφράζει.

Συχνά όχι μόνο δεν εκφράζουμε τον εαυτό μας αλλά ακόμα κι όταν κάποιος εκφράσει κάτι βαθύτερο δεν αντέχουμε να τον ακούσουμε. Αυτή η μη ακοή του άλλου παίρνει πολλές μορφές. Μπορεί να έχει τη μορφή της συμβουλής, του καθησυχασμού, ή της παρηγοριάς, ή ακόμα και της αδιαφορίας. Πολλοί από μας δεν αντέχουμε να ακούσουμε πραγματικά τον άλλον, να μείνουμε μαζί του σε αυτό που βιώνει. Νιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε κάτι, να του βρούμε μία λύση, να τον ηρεμήσουμε, να του πούμε πως να το χειριστεί. Ή απλά κοιτάμε να απαντήσουμε χωρίς να έχουμε ακούσει πραγματικά, μπορεί αν γυρνάμε το θέμα σε μας, να το αλλάζουμε, ή να κάνουμε χιούμορ.

Αν καταφέρναμε απλά να σταθούμε εκεί δίπλα στον άλλον, να αφήσουμε για λίγο την ανάγκη του να κάνουε κάτι, ίσως αν αφιερώναμε λίγα λεπτά να διερωτηθούμε αν μας είναι οικείο αυτό, αν το έχουμε νιώσει κάπου και να το μοιραστούμε, τότε ίσως η σχέση τη στιγμή εκείνη να γινόταν πιο ουσιαστική.

Επίγνωση του εσωτερικού μας κόσμου

Αν αποκτούσαμε επίγνωση του άλλου εσωτερικού κόσμου που ξυπνάει μαζί μας κάθε πρωί, κοιμάται μαζί μας κάθε βράδυ, και ονειρεύεται μαζί κατά την διάρκεια του ύπνου, τι θα κάναμε; Πως θα ξεκινούσε η μέρα μας; Ποιές θα ήταν οι προτεραιότητες μας στην καθημερινότητα μας;

Ίσως να αγκαλιάζαμε περισσότερο, να αγγίζαμε περισσότερο, να μιλούσαμε περισσότερο από την καρδιά μας και λιγότερο διεκπεραιωτικά, να κλαίγαμε περισσότερο, να χορεύαμε, να γελούσαμε, να ακούγαμε ουσιαστικότερα…

Ίσως να μην αφήναμε τις στιγμές να χαθούν και να μην επαναπαυόμασταν στην αίσθηση του αυτονόητου και του δεδομένου που συχνά έχουμε για τη ζωή. Ξεχνάμε ότι από εδώ είμαστε περαστικοί, ότι η ζωή είναι ένα δώρο που μας έχει δοθεί, ότι οι άνθρωποι που συναντάμε είναι πολύτιμοι και ξεχωριστοί και οτι όλα αυτά περνάνε. Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει κάθε στιγμή που υπάρχουμε και αναπνεόυμε. Δεν είναι κάτι που θα έρθει, κάτι που θα δημιουργηθεί. Είναι αυτό που φτιάχνουμε εδώ κάθε στιμγή.

Και για την ζωή αυτή είμαστε πολύ καλά εξοπλισμενοι: έχουμε το μυαλό μας και όλες τις ικανότητες του, έχουμε το σώμα μας και τις δεξιότητες του, έχουμε πάρα πολλές αισθήσεις και όλα τα συναισθήματα μας για να μας καθοδηγούν στην ύπαρξη μας.

Είμαστε πολύ τυχεροί που τα έχουμε όλα αυτά και καταφέρνουμε να κάνουμε τόσα πράγματα κάθε μέρα.

Το μόνο που μας λείπει είναι να δίνουμε αξία σε αυτά, σε εμάς, στην στιγμή, στους άλλους γύρω μας…

Όλοι είμαστε ικανοί να γνωρίσουμε τον κόσμο μέσα μας και να τον εκφράσουμε προς τα έξω.

Και τότε ο κόσμος θα αποκτούσε λιγότερα αν, και περισσότερα να, περισσότερους ενεστώτες, περισσότερα ας… περισσότερα μαζί, περισσότερα μοιράσματα, περισσότερα χρώματα και υφές…

Ο κόσμος είναι πιο όμορφος όταν τον μοιράζεσαι και ακόμα πιο όμορφος όταν τον μοιράζεσαι με όλο σου το είναι, αληθινά.