Ανάμεσα στα βουνά και με τη βοήθεια του υγρού στοιχείου, βουτήξαμε στα βαθιά μέσα μας, για τέσσερις μέρες.

Τέσσερις μέρες προσωπικής δουλειάς, και ομαδικής διεργασίας.

Ταξιδέψαμε σε απώλειες και κατακτήσεις, σε τρομακτικές στιγμές και στην αποδοχή τους, σε παγόβουνα και φωτιές….

Και τα καταφέραμε! Μάθαμε πολλά, συνδεθήκαμε, ανοιχτήκαε κι άλλο, κοιταχτήκαμε, ανταμώσαμε, μοιραστήκαμε, δημιουργήσαμε!

Αυτό που περισσότερο μου έμεινε είναι ένα “δεν πειράζει”,

χώρας όπως είσαι, σε χωράω όπως είσαι, χωράμε όλοι και όλα με σεβασμό, ανοιχτωσιά, αγάπη,

ότι σε κοιτώ και βλέπω και εμένα, ότι μπορώ να εμπιστεύομαι ότι θα βρεις το βήμα σου στο δικό σου χρόνο, εμπιστεύομαι ότι κι εσύ θα εμπιστευτείς τον εαυτό σου, πιστεύω στο μικρό αυθορμητο παιδί μέσα σου και στο βαθύ σου χτυποκαρδι….

Εμπιστεύομαι την ομάδα, τη δυναμική της, και τη φύση, εμπιστεύομαι τη μέθοδο, εμπιστεύομαι τις αντιστάσεις, τις φωνές, την ορμή, εμπιστεύομαι τον χρόνο και το χώρο, εμπιστεύομαι τη ζωή και το ψυχοδραμα…

Μαθαίνω να εμπιστεύομαι όλο και περισσότερο εμένα και όλο και περισσότερο τον καθένα από σας.

Σας ευχαριστώ λοιπόν γι αυτές τις στιγμές ανταμωματος και συνύπαρξης μαζί με όλα όσα κουβαλάμε και ευχαριστώ για τον χώρο που φτιάχνουμε όπου το φως μας μπορεί να φωτίζει. Το φως είναι φως! Ας μείνουμε με αυτό!

Λένε ότι “Ζωή είναι η τέχνη της συνάντησης”. Το νιώθω κάθε φορά που συνυπάρχουμε, κάθε φορά που είμαστε μαζί ότι δημιουργούμε την αληθινή, ατόφια συνάντηση!

Σας ευχαριστώ!