Βρίσκοντας καταφύγιο στο μαζί και κάτω από τα δέντρα | Κερνίτσα 2021

Έχει περάσει μία βδομάδα και όλο αυτό που ζήσαμε κάτω από τα δέντρα δεν έχει ακόμα σωπάσει μέσα μου, ακόμα δουλεύει, σιγοβράζει, πλάθεται. Η διεργασία της συνάντησης και όλων όσων ειπώθηκαν σε αυτήν την εκδρομή μετά από αυτήν τη συγκεκριμένη χρονιά, είναι ακόμα ζωντανή και εξελίσσεται.

Την εμπιστεύομαι τη διεργασία, ψάχνει να βρει τον χώρο της να κάτσει, να βγάλει το απόσταγμα από όλα όσα έγιναν και όσα μοιραστήκαμε.

Κάτω από τα δέντρα και ανάμεσα στους ήχους από τα τζιτζίκια, εκεί όπου υπάρχει χώρος να φωνάξουμε, να κλάψουμε, να πενθήσουμε, να θρηνήσουμε, να γελάσουμε, να μοιραστούμε, εκεί όπου υπάρχει ασφάλεια να αγκαλιαστούμε, να αγγιχτούμε, να έρθουμε κοντά, εκεί όπου μπορούμε να είμαστε όπως είμαστε, εκεί λοιπόν κάτι έγινε, κάτι δημιουργήθηκε ανάμεσα μας. Μέσα στα βλέμματα κάτι ανακινήθηκε. Αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλον και ο καθένας τον εαυτό του, δώσαμε εργαλεία και εφόδια ο ένας τον άλλον, δημιουργήσαμε απαντήσεις και δώσαμε ιδέες που βγήκανε φυσικά και απροσδόκητα.

Κάποιες φράσεις ηχούν μέσα μου ακόμα…. “δεν είναι φυσιολογικό αυτό που ζούμε”, “εγώ και μόνο έχω την ευθύνη του εαυτού μου”, “είναι αρκετά όσα έχεις κάνει”, ακούω ένα θρηνητικό άαχ σε συνδυασμό με φωνές θυμού, ακούω τον πόνο και τη προσπάθεια να αφεθώ στη ζωή και στα χέρια των άλλων κυριολεκτικά, ακούω τον φόβο, την αγωνία και την αμφισβήτηση, ακούω την προσπάθεια να βρίσκω ξανά και ξανά το κέντρο μου, ακούω το παιχνίδι, ακούω τη γαλήνη….

Και ξάφνου ακούω μία γαλοπούλα και μετά ακούω Ρουβά! Ακούω την ανάγκη για ανεμελιά και παύση.

Και στο τέλος, ακούω τον υπέροχο χώρο που δημιουργήθηκε ανάμεσα μας, εκεί όπου μπορούσαμε να είμαστε ο καθένας με τον εαυτό του και ο ένας με τον άλλον όπως είναι, όπως είμαστε, με όλα όσα νιώθουμε και με όλα όσα έγιναν. Εκεί πήρα ανάσα, είδα τη φροντίδα, την ειλικρίνεια, την ομορφιά, τη ζωή, τη συνάντηση, τον άνθρωπο. Εκεί άκουσα τα τζιτζίκια πραγματικά.