Και ήρθαμε. Η παιδική μου φίλη κι εγώ, κάναμε το πρώτο ενήλικο ταξίδι μας μαζί, με προορισμό τους επτά λόφους του Παρνασσού. Εκεί μας υποδέχτηκαν τα μεγαλεπήβολα βουνά και τα καταπράσινα δέντρα του, που μας χάρισαν απλόχερα το οξυγόνο τους. Και αχ…πήραμε την πρώτη μας βαθιά ανάσα!
Και ενώ εγώ ήξερα ήδη αρκετά άτομα από κει και ήμουν εξοικειωμένη με το ψυχόδραμα, η φίλη μου η Κατιάνα, ήτανε ρούκι! Δεν την φοβήθηκα όμως καθόλου. Ένιωθα πως είναι έτοιμη πλέον να ανοιχτεί και ότι αργά ή γρήγορα όλοι θα την αγκαλιάσουν. Όπως και έγινε! Η καλή μου φίλη λοιπόν, από την δεύτερη κιόλας μέρα είχε την γενναιότητα να μοιραστεί με την ομάδα τα πιο βαθιά της κομμάτια. Να είναι αληθινή, ειλικρινείς, αφήνοντάς μας να δούμε την πιο τρωτή της πλευρά. Ήταν εκείνη η στιγμή που όλα τα τείχη έπεσαν. Η μοναδική αυτή στιγμή που ξεχειλίζεις από συναίσθημα και παρασύρεις όλη την ομάδα μαζί σου! Και ευτυχώς που το έκανε. Γιατί χωρίς να το καταλάβει, μας ξεμπλόκαρε. Μας ένωσε. Μας βοήθησε να ανοιχτούμε παραπάνω.
Τουλάχιστον εγώ προσωπικά, ήταν η πρώτη φορά που αφέθηκα να κλάψω με λυγμούς, να νιώσω και να συνδεθώ τόσο έντονα. Τελικά ήταν λυτρωτικό. Όπως στις αρχαίες τραγωδίες που στο τέλος έρχεται η κάθαρσις. Και η κάθαρσις ερχόταν κάθε μέρα πιο πολύ. Όπως για παράδειγμα στο δράμα της Ευγενίας…που μου βγήκε ένας θυμός και κάτι ουρλιαχτά σχεδόν πρωτόγνωρα! Πόσο το χάρηκα όμως δεν φαντάζεστε. Και ξέρετε τι λέει η Ηλιάννα ε; «Αφού το έκανες στο ψυχόδραμα, θα το κάνεις και έξω!»
Τόσες όμορφες στιγμές αυτό το τετραήμερο. Τι να πρωτοθυμηθώ; (και να σκεφτείτε ότι στην αρχή ανησυχούσα για τις ώρες του ψυχοδράματος. Μου φαινόντουσαν πολλές! Καμία σχέση τελικά…ήταν ότι έπρεπε!)
Να τι ανακαλώ λοιπόν…
Ανακαλώ την έντονη ματιά, το γλυκό χαμόγελο και την αφοσίωση της Ηλιάννας,
Το πως κοιταχτήκαμε και συγκινηθήκαμε με την Κατερίνα…
Το χάδι της Μαρίας…
Την αγκαλιά του Αντώνη…
Την προσπάθεια της Νεκταρίας να βρίσκεται εκεί και την χαρά μας που το κατάφερε…
Την πιο ανοιχτή εκδοχή της Ιωάννας…(πω, πω!)
Την ευθύτητα, την γενναιότητα και τις βαθιές ανάσες της Νίκης…
Την ευαισθησία της Δήμητρας…
Τη δύναμη της Μαριάννας…
Την κατάθεση ψυχής της Κατιάνας…
Και την ιδιαίτερη σύνδεσή μου με την Ευγενία!
Σας αγαπώ όλους πολύ και σας ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που ζήσαμε μαζί!
Υ.Γ Την Κυριακή το βράδυ πέρασα υπέροχα! Καιρό είχα να γελάσω τόσο πολύ με την καρδιά μου! Καλά λένε τελικά ότι μετά την βροχή βγαίνει πάντα ουράνιο τόξο!
Εις το επανιδείν!
Ιφιγένεια
