Ενηλικίωση, ένας αγώνας!
Ο αγώνας για την ενηλικίωση, για το μεγάλωμα είναι από τους μεγαλύτερους αγώνες που δίνουμε στη ζωή… ο πιο δύσκολος, ο πιο συνεχής…
Η επιθυμία να γίνουμε ένα άτομο ολοκληρωμένο που θα έχει μία θέση ξεκάθαρη και σταθερή την εκάστοτε στιγμή τόσο μέσα μας όσο και απέναντι στους άλλους, δεν είναι μία εύκολη υπόθεση! Εμπεριέχει πόνο και κόπο.
Το να γίνουμε ένα ενήλικο ΑΤΟΜΟ δεν σημαίνει απλά να φτάσουμε σε κάποια ηλικία, των 18, ή των 20 ή των 30! Σημαίνει να προσπαθούμε κάθε στιγμή να αναλαμβάνουμε τον εαυτό μας με εντιμότητα και επίγνωση, να αναγνωρίζουμε τις πλευρές μέσα μας, τον τρόπο που λειτουργούμε κάθε στιγμή, τις ανάγκες και τα συναισθήματα μας και να έχουμε την διάθεση να είμαστε δίπλα μας με έναν τρόπο φροντιστικό, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τον εαυτό μας, τις επιλογές μας και όλα όσα νιώθουμε κάθε στιγμή!
H ενηλικίωση είναι τόσο πλούσια έννοια, εμπεριέχει τόσα πολλά προσωπικά νοήματα. Δεν είναι απλώς ένα στάδιο της ζωής!
Είναι μία συνεχής προσπάθεια να νιώθουμε οκ απέναντι στους άλλους και να πιστεύουμε ότι και οι άλλοι είναι οκ απέναντι σε μας. Να μην τοποθετούμε τον εαυτό μας ούτε παραπάνω, ούτε παρακάτω από τους άλλους. Να μας βάζουμε σε ίση θέση και να φροντίζουμε να κρατιόμαστε εκεί.
Ενας ενήλικας έχει την ικανότητα να παραδέχεται τις αδυναμίες του, να αναγνωρίζει τις δυσκολίες του, μπορεί να εκφράζει την ευαλωτότητα του και να επιτρέπει να είναι όπως είναι χωρίς κριτική, χωρίς αυστηρότητα, χωρίς μάσκα.
Η δύναμη του ενήλικα έρχεται από την αγκαλιά της αδυναμίας του, από την ικανότητα του να αναγνωρίζει την αδυναμία του και να την δέχεται κάθε στιγμή. Αυτή η ευαλωτότητα μας κάνει πιο ανθρώπινους, πιο μοναδικούς!
Η ενηλικίωση μοιάζει σαν να ανεβαίνεις ένα βουνό! Στο δρόμο συναντάς πολλά εμπόδια, ανηφόρες, χωματόδρομους, γκρεμούς, αδιέξοδα! Όμως ταυτόχρονα, βλέπεις τοπία που δεν έχεις ξαναδεί, δέντρα, ρυάκια, μυστικά που είναι κρυμμένα μέσα στο βουνό και μόνο αν το περπατήσεις θα τα βρεις! Και ξέρεις ότι κάπου εκεί, πάντα υπάρχει μία θέα!
Ενήλικες σχέσεις
Οι σχέσεις που δημιουργούμε από τη θέση του ενήλικα είναι διαφορετικές.
Είναι ισότιμες και συμπληρωματικές! Έχουν αποβάλλει τα εξαρτητικά στοιχεία της προηγούμενης περιόδου.
Νιώθουμε καλά να είμαστε μαζί, διατηρώντας ο καθένας την ατομικότητα του και αναλαμβάνοντας ο καθένας τον εαυτό του και τις ευθύνες του.
Από την ενήλικη θέση, δεν ψάχνουμε να ρίξουμε ευθύνες στον άλλον απέναντι μας. Αντίθετα, κοιτάμε μέσα μας και έχουμε την ικανότητα να αλλάξουμε θέση με τον άλλον και να δούμε τα πράγματα από την δική του οπτική γωνία.
Μπορούμε να εκφράζουμε τις ανάγκες μας, να ζητάμε αυτό που χρειαζόμαστε, να αναζητάμε την βοήθεια, την αγκαλιά ή την φροντίδα του άλλου. Η διαφορά της ενήλικης θέσης είναι ότι αν αυτά που ζητάμε δεν έρθουν, μπορούμε να το αντέξουμε.
Οι σχέσεις είναι συμπληρωματικές με την έννοια ότι ο ένας ενθαρρύνει τον άλλον να προχωρήσει στην προσωπική του πορεία και να αναπτυχθεί, χωρίς να νιώθει από αυτό απειλή ή αγωνία. “Χαίρομαι να σε βλέπω να προχωράς! Εμπνέομαι από σένα!”, αυτή είναι η διάθεση που επικρατεί!
Κοιτάω τον δρόμο μου και συνεχίζω να προχωράω σε αυτόν, όπως κι εσύ στον δικό σου. Κάποιες φορές μπορεί να συναντιόμαστε και να πηγαίνουμε μαζί, να βοηθάμε ο ένας τον άλλον… άλλες φορές έχει μία μοναξιά ο δρόμος μου, όμως ξέρω ότι μπορώ να σου μιλήσω για αυτό και να με καταλάβεις!
Χωράμε μαζί σε αυτήν την σχέση, όπως είμαστε, χωρίς να είμαστε δεμένοι ο ένας με τον άλλον, αλλά έχοντας και κάτι να μας ενώνει. Μέσα σε μία τέτοια σχέση, μπορώ να αναπτύσσομαι και να δημιουργώ μαζί με σένα ή και χωρίς, και αυτό δεν επηρεάζει την σχέση μας!
Ο ενήλικας θέλει να είναι ελεύθερος και αυτόνομος και αυτό εμπεριέχει πολλές υπερβάσεις που χρειάζονται να γίνουν! Αξίζει όμως τον κόπο! Η ζωή έτσι αποκτά άλλη αίσθηση, άλλες ποιότητες, άλλη έννοια!
