Κάθε φορά που περνάω σε ένα επόμενο στάδιο της ζωής μου, κάθε φορά που ανακαλύπτω έναν καινούριο δρόμο δηλαδή, ένα καινούριο μονοπάτι, ανακαλύπτω ότι είναι σαν να ξαναρχίζω τα βήματα μου από την αρχή, σαν να μαθαίνω από την αρχή πως να πατάω το πέλμα μου, πως να στήνω το κορμί μου, πως να κινώ τα πόδια μου. Στο πρώτο μονοπάτι που περπάτησα, έμαθα να μπουσουλάω, στο δεύτερο έμαθα να περπατώ υποστηριζόμενη,  στο τρίτο έμαθα να κρατάω το βάρος μου, στο τέταρτο έμαθα να περπατώ πολυ άχαρα κ σκυμμένη μπροστά, στο πέμτπο σήκωσα λίγο τε κεφάλι, στο επόμενο έμαθα να περπατώ επιτέλους, σιγά σιγά μαθαίνω να περπατώ στην Άσφαλτο, στην Άμμο, στα Βότσαλα, στα Χαλίκια…..αυτό συνεχίζεται για πάντα… πάντα κάτι έχω να μάθω κι αν κάτι δεν έμαθα καλά, η ζωή μου ξαναφέρνει το ίδι
ο μονοπάτι….ξανά κ ξανά μέχρι να το μάθω.

Αυτές οι διαδρομές είναι άπειρες, τα διαφορετικά μονοπάτια ατελείωτα, αυτά που έχω να μάθω από το καθένα είναι ανεκτίμητα.

Υπάρχουν πάντα τουλάχιστον δύο τρόποι να φτάσεις κάπου: ο ένας είναι μέσω  της απομόνωσης κι της συγκέντρωσης, κι ο άλλος είναι μέσα από τον καθημερινό πόνο. Οδηγούμαι στον δεύτερο άθελα μου, χωρίς να το κάνω επίτηδες, απλά κ μόνο από το γεγονός ότι επιλέγω να ζω.
Θέλω να ζω το κάθετι που παρουσιάζεται στον δρόμο μου….. θέλω να το ζω ελεύθερα κ απεριόριστα…

Κάποτε βρέθηκα με έναν άνθρωπο στο γρασίδι και τον ρώτησα πως νιώθει εκεί που κάθεται….μου λέει ούτε το απολαμβάνω ούτε με δυσαρεστεί…είναι απλά αυτό που είναι….

Αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι υπάρχουν φορές που τα λόγια ή η σκέψη εμποδίζουν το μονοπάτι που μας οδηγεί στη Ζωή…. όλα όσα υπάρχουν  γύρω μας υπάρχουν για να τα ζήσουμε, να τα βιώσουμε, να τα νιώσουμε, να τα ενσωματώσουμε, να μάθουμε από αυτά….υπάρχουν και μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχουμε κι εμείς….. μέσα από το πόνο νιώθω τη ζωή, μέσα από τη ζωή τη χαρά, μέσα από τη χαρά τη λύπη, μέσα από τη λύπη βλέπω το σκοτάδι, χωρίς σκοτάδι δεν θα υπήρχε φως, χωρίς θάνατο δεν θα υπήρχε ζωή, χωρίς ζωή δεν θα υπήρχαμε εμείς.

Σήμερα μαθαίνω να έχω το δικό μου ρυθμό (είναι σαν να περπατώ στην άμμο), μαθαίνω να στέκομαι και να αναπνέω χωρίς να βιάζομαι. Σήμερα είναι από τις μέρες που γίνεται ένα θαύμα, είναι από τις μέρες που αισθάνομαι ότι ακόμα κι αν περάσει μια μύγα από δίπλα μου, αυτό σημαίνει ότι κάτι άλλαξε, αν μη τι άλλο πέρασε μια μύγα από δίπλα μου.

Στέκομαι, αναπνέω κι απλά είμαι στη στιγμή…. στη μέση του μονοπατιού ή στην αρχή του ή ακόμα κ στο τέλος του δεν ξέρω….. σίγουρα είμαι κάπου… αυτό το κάπου είναι το ΕΔΩ κι αυτή η στιγμή το ΤΩΡΑ. Ευχαριστώ γι’ αυτό.

Ηλιάννα Πεσσάρη