Μέσα σε όλες τις αλλαγές που μας συμβαίνουν, υπάρχουν και οι αλλαγές που επιλέγουμε. Αλλαγές που μέσα μας έχουμε αποφασίσει να κάνουμε, λέμε ότι εκεί θέλουμε να πάμε, αλλά δυσκολευόμαστε, το αναβάλλουμε, περιμένουμε…

Συχνά συναντώ ανθρώπους που μου λένε : «δεν μπορώ τις αλλαγές καθόλου», ή «δεν είμαι των αλλαγών»… και αυτό με έχει κάνει συχνά να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που δεν μπορούμε στις αλλαγές ή τι είναι αυτό που μας κάνει να λέμε ότι εμείς δεν είμαστε γι αυτό…

Η αλλαγή φέρνει μαζί κάτι καινούριο, κάτι άγνωστο. Φέρνει μαζί της ένα χάος.

Είναι η είσοδος σε μία νέα κατάσταση και η έξοδος από μία παλιά. Βρίσκουμε δηλαδή μία καινούρια κατάσταση την οποία έχουμε επιλέξει, και αυτό μας κάνει να χαιρόμαστε, όμως χάνουμε μία παλιά…

Έτσι τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Έχουμε μέσα μας δυνάμεις αντίθετες…

Από τη μία, γαντζωνόμαστε στην παλιά κατάσταση και την κρατάμε καλά να μην μας αφήσει, κάνουμε ένα βήμα πίσω, το ξανασκεφτόμαστε, διερωτόμαστε, έχουμε αμφιβολίες, φοβόμαστε…

Από την άλλη, το καινούριο μας τραβάει, είναι ελκυστικό, μας υπόσχεται  έναν καινούριο αέρα, είναι άγνωστο…

Κάθε αλλαγή με τον τρόπο της μας οδηγεί στον αποχωρισμό μίας παλιάς κατάστασης, στον αποχωρισμό ενός κομματιού του εαυτού μας… και αυτό είναι το δύσκολο, ακόμα κι αν είναι απόφαση μας.

Η παλιά κατάσταση όποια κι αν είναι αυτή, ακόμα κι αν δεν είναι ευχάριστη, μας είναι οικεία, την ξέρουμε και έχουμε μάθει να κινούμαστε μέσα σε αυτήν. Το καινούριο θα φέρει μαζί του ξε-βόλεμα, ταρακούνημα, μετακίνηση. Θα είναι άγνωστο, ανοίκειο, ευχάριστο ή δυσάρεστο, θα έχει μία άλλη γεύση.

Το πιο απαιτητικό είναι να καταφέρουμε να κάνουμε την υπέρβαση στο σημείο αυτό και να δεχθούμε το καινούριο το οποίο έχουμε επιλέξει. Το πιο απαιτητικό είναι να πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας και να κάνουμε το επόμενο βήμα για μας. Ας φοβόμαστε, ας μην ξέρουμε… μπορούμε να περπατήσουμε με όλα αυτά μαζί; Μπορούμε να αγκαλιάσουμε τον φόβο μας και να πάμε μαζί;

Αυτό ίσως να φαντάζει αδύνατο, δύσκολο, ακατόρθωτο… μπορεί να μην με έχω φανταστεί ποτέ σε κάτι τέτοιο, μπορεί να νιώθω ότι δεν είμαι ικανή, ή ότι δεν έχω τις δυνατότητες.

Αυτό το σημείο, είναι ένας λόγος να μπούμε σε μία διαδικασία δουλειάς με τον εαυτό μας. Τα μεταβατικά στάδια μπορεί να είναι πολύ απαιτητικά. Είναι σαν να ανακινείται όλος μας ο κόσμος, όλος ο εσωτερικός μας κόσμος είναι σε αναβρασμό και η κίνηση αυτή έχει σηκώσει τόση σκόνη μέσα μας που δεν μπορούμε να δούμε καθαρά… μπορεί να αναζητήσουμε μία καθαρή ματιά. Μπορεί να αναζητήσουμε να βρούμε τη δική μας καθαρή ματιά, μπορεί να είναι μία αφορμή να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να τον καταλάβουμε, να τον συνοδεύσουμε…

Και αυτός είναι ένας ωραίος στόχος για προσωπική δουλειά!

Ηλιάννα Πεσσάρη