** το κείμενο αυτό είναι του Γιώργου, εμπνευσμένο μέσα από τις καταστάσεις που ζούμε τον τελευταίο καιρό.
Απρίλιος 2020
Θυμάμαι παλιά, μικρός, ένα παιχνίδι που έπαιζα σπάνια, αλλά ήταν συναρπαστικό γιατί ήταν παράξενο. Θαρρώ «παίζεται» ακόμα: γυρνούσα με ταχύτητα γύρω από τον άξονά μου, μέχρι που κάποια στιγμή σταματούσα απότομα και σχεδόν έπεφτα κάτω: Ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή ένοιωθα όλο μου το είναι, σώμα, βλέμμα, αισθήσεις να βρίσκονται σε ένα στροβιλισμό, μετά το απότομο σταμάτημα και ενώ ήταν σαφές για μένα ότι το σώμα είχε ακινητοποιηθεί, όλα τα άλλα ένοιωθα ότι «στριφογύριζαν». Φυσικά, τίποτα δεν στριφογύριζε. Ολα ήταν μέσα στο μυαλό, και όλα έβρισκαν μετά από λίγο ξανά τη σταθερότητά τους, μόλις η ζάλη περνούσε.
Τώρα, με όσα συμβαίνουν, ένοιωσα να βρίσκομαι στην ενδιάμεση φάση εκείνου του παιχνιδιού, ξανά! Η επιβολή περιορισμών και απομόνωσης στο σπίτι, ήταν το απότομο σταμάτημα της υψηλών ταχυτήτων καθημερινότητας. Και καθώς το σώμα βγήκε από την διαρκή δραστηριότητα, είναι πια μόνο μέσα μου που δεν έχει σταματήσει ακόμα η διαρκής κίνηση.
Παράξενη αίσθηση, παράξενη «ζαλάδα».
Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι και από τους… παράξενα τυχερούς: Από την προ Κορωνοϊού περίοδο, ειδικά τους τελευταίους μήνες πριν από την κρίση, είχα την τάση να “απομακρύνομαι” από την ξέφρενη καθημερινότητα, αναζητώντας τη “σιωπή” και τη μη δράση στο σπίτι. Ναι, έμενα σπίτι όσο πιο πολύ μπορούσα.
Ετσι, κάπως σαν ευλογία ήρθε αυτό που, για προφανώς άλλους λόγους, με δραματική αφορμή και αιτία, μας συμβαίνει σήμερα. Και έτσι, κάπως, η «ζαλάδα» της γενικευμένης «ακινησίας», μοιάζει να έχει για μένα μεγαλύτερα διαλείμματα μιας μέσα σε ηρεμία παρατήρησης των πραγμάτων. Ενα από τα αποτελέσματα αυτής της νέας κατάστασης είναι, για παράδειγμα, ότι «πιάνω» τον εαυτό μου να εντοπίζει κάποια «καλά» που συμβαίνουν, με την ίδια ευκολία που την προηγούμενη -την π.Κ.- περίοδο, εντόπιζα τα «αρνητικά» γύρω μου.
Αποφεύγω για ευνόητους λόγους να υποδεχτώ αυτή την αυτοπαρατήρηση με σχόλια του τύπου «Καλά Γιώργο, είσαι “ανάποδος” άνθρωπος», ή «Γιώργο, είσαι απροσάρμοστος». Γελώ. Και απλά συνεχίζω την παρατήρηση, που είναι και πιο ανώδυνη συγκριτικά με την προαναφερόμενη αυτοκριτική.
Βλέπω, λοιπόν, ότι παρά τις αρχικές αντιδράσεις, πολλοί σε κάθε μήκος και πλάτος της Γης, έχουν σταματήσει να σκέφτονται με όρους εθνικής ταυτότητας και να προβληματίζονται ως πολίτες του κόσμου, συνειδητοποιώντας πόσο «κοντά» είναι ο ένας με τον άλλο, πόσο εξαρτώμενοι είμαστε ο ένας από τον άλλο.
Βλέπω, επίσης, να γιγαντώνεται το φαινόμενο που αποκαλούμε «αλληλεγγύη». Οπως είπσης και η εθελοντική δράση: κι αυτή, μάλιστα, δίχως σύνορα, δίχως όρια ταξικά, δίχως φυλετικούς διαχωρισμούς.
Βλέπω κόσμο, φίλους και γνωστούς, αλλά και «επώνυμους» σε κάθε ήπειρο, να μπαίνουν σε διαδικασία αναστοχασμού: τί έκαναν, τί άξιζε, τί μπορούν να αλλάξουν.
Βλέπω και ολόκληρους μηχανισμούς, κρατικούς, κοινωνικούς, διακρατικούς, ενώ είχαν στιγματιστεί ως «ανίκανοι», να κινητοποιούνται σε πεδία και με ρυθμούς εντυπωσιακούς με θετικό πρόσημο και ορατά αποτελέσματα. Δεν θα σε κουράσω με άλλα παραδείγματα…
Θα σου πω, μόνο, τούτο: Σκέφτομαι την «επόμενη» μέρα, αρκετοί και πολλά από αυτά τα θετικά, πιθανόν να επιστρέψουν στην προηγούμενη ζωή. Ωστόσο, και λίγοι περισσότεροι σε σύγκριση με το «Χθες» να έχουν γίνει καλύτεροι, είναι ένα μεγάλο κέρδος. Οπως, κέρδος θαρρώ πως είναι και το γεγονός ότι ακόμα και εκείνοι που δεν διανύσουν όλο τον δρόμο, θα έχουν μέσα τους βάλει το σπόρο της αλλαγής, που κάποια στιγμή θα δώσει και αυτός καρπούς.
Γιώργος, 4 Απριλίου 2020
