Η απόσταση μεταξύ μας
Κάθε φορά που δεν λέω κάτι που σκέφτομαι για μας, μεγαλώνω την απόσταση
Κάθε φορά που θυμώνω μαζί σου και το κρύβω, μεγαλώνω την απόσταση
Κάθε φορά που υποχωρώ σε κάτι απέναντι σου χωρίς να στο πω, μεγαλώνω την απόσταση
Κάθε φορά που μας συγκρίνω. μεγαλώνω την απόσταση.
Κάθε φορά που δεν μοιράζομαι κάτι που νιώθω για τη σχέση μας, μεγαλώνω την απόσταση
Κάθε φορά που συζητάω κάτι που μας αφορά με άλλους και καθόλου με σένα, μεγαλώνω την απόσταση
Κάθε φορά που αποφεύγω, κρύβομαι ή συνηθίζω χωρίς εσένα, μεγαλώνω την απόσταση
Κάθε φορά που ξεχνάω να σου πω ότι σ’ αγαπώ, ότι είσαι σημαντικός ή ότι μου λείπες, μεγαλώνω την απόσταση.
Κι όσο αυτή η απόσταση μεγαλώνει,
μικραίνει η οικειότητα,
χάνεται το κοντά,
μπαίνει ένα εμπόδιο ανάμεσα μας,
τα ανείπωτα τρώνε τις καρδιές μας,
πονάμε.
Όλα αυτά μένουν μέσα μας.
Όλα αυτά στριφογυρνάνε μέσα μας και μας σφίγγουν!
Μας σκληραίνουν!
Η σχέση είναι ένας ολόκληρος αγώνας να πάμε κοντά και να το διατηρήσουμε. Όταν το κοντά χαθεί, η ψυχή μας κλονίζεται!
Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε αλλά ολοι αυτό αναζητάμε! Και μεσα στη σχέση κινούμαστε πάντα με άξονα το κοντά!
Να έρθουμε κοντά, να κάτσουμε αγκαλιά, να “ενώσουμε” τις αδυναμίες μας, να γίνουμε ευάλωτοι και αυτό να είναι οκ! Να είμαστε μέσα στη σχέση μαζί ανοιχτοί ο ένας με τον αλλον, να χωράμε! Αυτό είναι το ζητούμενο, είτε ασυνείδητα, είτε συνειδητά!
Ο χώρος που φτιάχνουμε μαζί
Καμιά φορά φαντάζομαι τη σχέση σαν ένα μέρος όπου μπορούμε να υπάρχουμε μαζί! Σαν ένα καταφύγιο, έναν χώρο που τον φτιάχνουμε μαζί, κάθε στιγμή, και συνεχώς αναπροσαρμόζεται, ανάλογα την ανάγκη!
Άλλοτε μεγαλώνει, άλλοτε μικραίνει, άλλοτε είναι φωτεινό και άλλοτε σκοτεινό, άλλοτε οικείο και άλλοτε αμήχανο…
Κάποιες φορές όταν δεν μιλάμε γι’ αυτά που πραγματικά θέλουμε, κάθεται ο καθένας στη γωνία του με γυρισμένη την πλάτη. Μπορεί να πετάμε πράγματα ο ένας τον άλλον, μπορεί να καθόμαστε θυμωμένοι και να λέμε στον άλλον να φύγει, όμως ενδόμυχα να περιμένουμε από τον άλλον να έρθει, να διασχίσει την απόσταση ενώ εμείς μένουμε ακλόνητοι στη θέση μας!
Πόσες φορές έχετε βρεθεί σε αυτή τη θέση;
Και μετά να θυμώνετε με τον άλλον που δεν ήρθε;
Πόσες φορές έχετε πιάσει τον εαυτό σας να νιώθει άλλο και να λέει άλλο;
Πόσες φορές αντιδράτε με θυμό στον άλλον ενώ πραγματικά νιώθετε θλίψη;
Αυτό το μέρος είναι σημαντικό να είναι ένα μέρος ασφαλές, ένα μέρος όπου μπορώ να νιώθω ο εαυτός μου, ένα μέρος όπου μπορείς κι εσύ να είσαι ο εαυτός σου, ένα μέρος που μας χωράει και τους δύο μαζί με όλα όσα είναι σημαντικά για μας και για τον καθένα ξεχωριστά… ένα μέρος που μπορεί να διευρύνεται και να χωράει την προσωπική ανάπτυξη του καθενός, ένα μέρος όπου εμείς μαζί μπορούμε να δημιουργούμε…
Ακόμα κι όταν δεν έχουμε αυτό το μέρος, αυτό είναι που ψάχνουμε!
Ακόμα κι όταν έχουμε αυτό το μέρος, κάποιες φορές μας τρομάζει και μπορεί να μας φαίνεται αδιανόητο ότι έχουμε ένα τέτοιο μέρος και ο άλλος που κινείται μαζί μας μέσα σε αυτό μπορεί να μας βλέπει όπως είμαστε και να μας δέχεται!
Οι στιγμές που φοβόμαστε είναι αυτές που μπορεί να κάνουμε διάφορα ώστε να διαταράξουμε αυτό το μέρος… να φέρουμε μία ένταση, να μεγαλώσουμε την απόσταση, να φύγουμε για λίγο από εκεί… και όλα αυτά μόνο και μόνο για να δούμε αν αυτό το μέρος είναι αυτό που είναι και συνεχίζει να μας χωράει!
Ακόμα κι όταν έχουμε αυτό το μέρος, χρειάζεται πολλή δουλειά και απο τους δυο ώστε να διατηρείται καθαρό, φωτεινό και με αναπνοή! Χρειάζεται δουλειά για να μπορώ να υπάρχω μαζί σου μέσα σε αυτό! Χρειάζεται δουλειά για να μην το ταράζω χωρίς λόγο!
Και αυτή η δουλειά είναι κυρίως δουλειά με τον εαυτό μου!
Δεν είναι δουλειά με τον άλλον, ούτε με τον χώρο, είναι προσωπική δουλειά με μένα και με όλα όσα κουβαλάω, όλα τα βιώματα μου, όλα τα ακατέργαστα μου βαθιά συναισθήματα και τραύματα, όλες τις πεποιθήσεις που έχω για μένα, για τον άλλον, για τη ζωή, για τις σχέσεις, όλα όσα ασυνείδητα προβάλλω πάνω στον άλλον ή περιμένω από αυτόν…
Είναι δουλειά με μένα τον ίδιο ώστε να αντέχω να δημιουργώ τη ζωή και τον χώρο όπου θέλω να ζω με συνειδητότητα!
