Με κάθε αντίο

Αποχωρισμοί!
Μεγάλη ιστορία…
Πόσα πράγματα ανακινούνται μέσα μας! Πόσο θάρρος θέλει να αντιμετωπίσω τα “αντίο”!
Τα συναισθήματα κάνουν κύκλους μέσα μας, εναλλάσονται, μας περικυκλώνουν, διασκεδάζουν, καμουφλάρονται το ένα μέσα στο άλλο για να κάνουν το κάθε κλείσιμο λίγο πιο εύκολο…
Η λύπη γίνεται θυμός, η ενοχή γίνεται παράπονο, ο θυμός γίνεται σιωπή, ο φόβος γίνεται συμβουλές και τελικά απειλούνται όλα τα συναισθήματα να μείνουν ανέκφραστα…
Θέλω να μάθουμε να δίνουμε χρόνο σε κάθε αποχωρισμό, με τα συναισθήματα μας ζωντανά και την καρδιά ανοιχτή… θέλω να μάθουμε να αντέχουμε να κοιτάμε αυτόν που φεύγει (ή αυτό που κλείνει) με όλα όσα νιώθουμε. Θέλω να μάθουμε να φεύγουμε και να αντέχουμε να κοιτάμε αυτό που αφήνουμε με όλα όσα νιώθουμε και με όλα όσα νιώθει!
Θέλω να δίνουμε χρόνο στον αποχωρισμό, όσο χρόνο του χρειάζεται κάθε φορά… Και αν δεν μπορούμε πραγματικά να δώσουμε αυτόν τον χρόνο έξω, να επιτρέπουμε να τον δίνουμε μέσα μας!
Όπως λέει κι ο αγαπημένος μου Μπόρχες, με κάθε αντίο μαθαίνεις, με κάθε αντίο μαθαίνεις να στέκεσαι, μαθαίνεις να συνεχίζεις, μαθαίνεις να ζεις…
Ας τολμάμε να αποχαιρετάμε και να κλείνουμε τους μικρούς ή μεγάλους κύκλους με τον χρόνο που τους αναλογεί!
Και έτσι δίνουμε χώρο για ένα νέο άνοιγμα, αφήνουμε τον εαυτό μας έτοιμο και καθαρό για τον επόμενο κύκλο που θα ανοιχτεί…
Ας είμαστε μαζί σε κάθε αποχωρισμό, γενναίοι να ακούμε και να ακουγόμαστε, να μοιραζόμαστε και να κοιταζόμαστε μέσα σε αυτό το προσωρινό ή πιο μόνιμο αντίο…
Αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, δίνουμε κάτι από τον εαυτό μας, μοιραζόμαστε ένα κομμάτι της ζωής, κάτι δικό μου θα είναι μαζί σου και κάτι δικό σου μαζί μου και κάτι από τους δύο μας θα είναι δικό μας για πάντα! Αυτο δεν κλείνει χωρίς συναισθήματα…
Κι αυτό σημαίνει να είμαστε ανθρώπινοι, να συνδεόμαστε, να μικραίνουμε τις αποστάσεις, να επιτρέπουμε στην ευαλωτότητα μας να υπάρχει… αυτό για μένα είναι η ζωή που θέλω να ζω, αυτή που αποτελείται από πραγματικές συναντήσεις και φωτεινά σημεία σύνδεσης!
Πονάω γιατί με άγγιξες, γιατί συνδεθήκαμε, γιατί θα μου λείψεις και για όλα αυτά σ ευχαριστώ!

Μαθαίνεις

 

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα

Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις

.

J o r g e    L u i s    B o r g e s