Πριν διαβάσεις αυτό το άρθρο θέλω να σου πω ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε μαγικοί και μοναδικοί. Οι άντρες, όπως και οι γυναίκες, ακολουθούν την δική τους ξεχωριστή πορεία μεγαλώματος μέσα στη ζωή και δέχονται τις δικές τους πιέσεις. Σε αυτό το άρθρο διάλεξα να ασχοληθώ με τις γυναίκες. Ο στόχος μου δεν είναι να τις ξεχωρίσω και να τις διαφοροποιήσω. Αντίθετα, θέλω να σε ευαισθητοποιήσω για τη γυναικεία φύση και για τις διάφορες πιέσεις που μία γυναίκα δέχεται ακόμα και σήμερα από την δυτική κοινωνία και την οικογένεια και τελικά από τον ίδιο της τον εαυτό.
Ακούω τις γυναίκες γύρω μου να προσπαθούν συνέχεια να τα κάνουν όλα. Ακούω τον αγώνα τους να ανταποκρίνονται σε όλα, με τον καλύτερο τρόπο. Τις βλέπω να τρέχουν και να αλλάζουν συνέχεια ρόλους σαν ταχυδακτυλουργοί. Μέσα σε μία μέρα είναι μαμάδες, σύζυγοι, νοικοκυρές, φίλες, αθλήτριες, εργαζόμενες, καριερίστες, μαγείρισσες, προσεγμένες, και άλλα ακόμα που η καθεμία ξέρει μόνη της.
Οι περισσότερες θεωρούν ότι έτσι πρέπει να είναι, ότι έτσι είναι τα πράγματα στη ζωή.
Κάποιες φορές νιώθω σαν να έχουμε μπει σε έναν αυτόματο και πάμε από τον έναν στόχο στον επόμενο, χωρίς να αναλογιζόμαστε τι θέλουμε την κάθε στιγμή, χωρίς να παίρνουμε χρόνο να δούμε πότε είναι η στιγμή για το κάθε βήμα.
Πολλές φορές παρασυρμένες από τις κοινωνικές απαιτήσεις αλλά και τις οικογενειακές, αναλαμβάνουμε πράγματα και ρόλους που ίσως να μην είναι η ώρα τους ή ίσως να μην θέλουμε ειλικρινά.
Το πιο συχνό, αν και δεν είναι το μοναδικό είναι η μητρότητα. Παρατηρώ ότι όλες τις γυναίκες, πλησιάζοντας τα 30, να μπαίνουμε στην διερώτηση πότε θα κάνουν ένα παιδί. Οι περισσότερες δεν αναρωτιόμαστε καν αν θέλουμε πραγματικά, ή πως θα θέλαμε να έρθει ένα παιδί στη ζωή μας, πως θα μας άρεσε. Έτοιμες να κάνουμε οποιαδήποτε έκπτωση, να συμβιβαστούμε με λιγότερα από όσα ονειρευτήκαμε, παρασυρόμαστε από αυτό το μεγάλο πρέπει που είναι καταγεγραμμένο μέσα μας πολλά χρόνια, ξυπνάει γύρω στα 30 μας και γίνεται ένα αγχωτικό βάρος μέχρι τα 45. Οι περισσότερες έχουμε μάθει ότι αυτή η απόφαση για την γυναίκα έχει “ημερομηνία λήξης”. Έχουμε καταγράψει μέσα μας ότι αν δεν το καταφέρουμε μέχρι τα 45 μετά δεν έχουμε πολλές επιλογές. Ή ακόμα χειρότερα ότι αν δεν το καταφέρουμε ή δεν θελήσουμε να γίνουμε μητέρες είμαστε αποτυχημένες.
Πόσο πιεστικά και σκληρά και άδικα είναι όλα αυτά; Πόσο αδικούν την φύση μας, την ελευθερία μας, την ομορφιά μας; Πόσο μας απομακρύνουν από τις φυσικές μας, στα δικά μου μάτια ακόμα και μαγικές, λειτουργίες του σώματος μας, την περίοδο μας, την ικανότητα μας να κυοφορήσουμε, την εμμηνόπαυση;
Κάθε φάση της ζωής μας είναι μοναδική και ιδιαίτερη για αυτό που είναι. Κάθε φάση της ζωής έχει κάτι άλλο να μας προσφέρει και να μας μάθει, στην καθεμία χωριστά.
Ξεκινάμε από ένα παιδί που γίνεται κορίτσι, κατακτά τον κόσμο με την ανεμελιά του και την ελευθερία του. Αυθόρμητο, ανοιχτό και ελεύθερο από τη φύση του, ανακαλύπτει τον κόσμο και σχετίζεται με αυτόν.
Προχωράμε και κατακτάμε όλο και περισσότερο την θηλυκή μας πλευρά, την γυναικεία, μαζί με την σεξουαλικότητα μας. Τι σημαίνει να είμαστε γυναίκες πραγματικά; τι μας κάνει να πατάμε δυνατά στα πόδια μας υποστηρίζοντας τον φύλο μας;
Το να είσαι γυναίκα δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, αλλά μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Η θηλυκότητα έχει πολλές μορφές και πολλούς τρόπους να εκδηλωθεί. Μέσα στα πολλά στερεότυπα που κυκλοφορούν και κουβαλάμε μέσα μας, για το τι είναι γυναίκα, είναι πολύ σημαντικό η καθεμία να βρει τις δικές της απαντήσεις, τον δικό της μοναδικό τρόπο να νιώθει θηλυκή, χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτα συγκεκριμένο.
Έπειτα, γινόμαστε μητέρες. Γινόμαστε μητέρες επειδή είναι στη φύση μας. Γινόμαστε μητέρες είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, αλλά περνάμε από αυτόν τον ρόλο έτσι κι αλλιώς. Είμαστε μητέρες κάθε φορά που δημιουργούμε κάτι, με αγάπη, μητέρες κάθε φορά που φροντίζουμε κάποιον με ειλικρίνεια. Είμαστε μητέρες από μέσα μας, από τη φύση μας, είτε επιλέξουμε να κάνουμε παιδιά, είτε όχι. Θέλω να το νιώσουμε αυτό, μέσα μας.
Τέλος, είμαστε και σοφές γραίες, έχοντας τη σοφία του μεγάλου ανθρώπου, που έχει γεμίσει εμπειρίες και θέλει να τις μεταδώσει. Έχοντας τη σοφία της γιαγιάς που λέει παραμύθια, που δίνει συμβουλές, που χορεύει, που γνωρίζει τη ζωή, που είναι συμφιλιωμένη με την φύση της, που δεν έχει πια περίοδο κι όμως δεν την ενοχλεί.
Όλα τα παραπάνω φαίνεται να σηματοδοτούνται χρονικά, από την εφηβεία, στην νεανικότητα, στην ωριμότητα και στην εποχή μετά την εμμηνόπαυση. Θα μπορούσε να είναι κι έτσι, όμως δεν είναι μόνο έτσι. Ιδανικά, το κάθε στάδιο ενυπάρχει μέσα στο άλλο.
Μπορεί όμως ακόμα και κάποιο στάδιο να μην υπάρχει καθόλου μέσα μας. Π.χ. κάποιες από μας δεν πέρασαν ποτέ από το ανέμελο κορίτσι ή από την γυναίκα. Κάποιες έγιναν μητέρες πολύ νωρίς και ξέχασαν το κορίτσι. Πολλά μπορούν να συμβούν.
Ας διερωτηθεί η καθεμία για τον εαυτό της.
Στην πραγματικότητα όμως. όλα αυτά υπάρχουν μέσα μας και είναι σημαντικό να υπάρχουν πάντα μέσα μας. Ας πάρουμε λίγο χρόνο να αναγνωρίσουμε το πόσες διαφορετικές πλευρές έχουμε, το πόσο μοναδικές είμαστε η καθεμία γι’ αυτό που είναι. Το πόσο μπορούμε να κινηθούμε από το ένα στάδιο στο άλλο ή ακόμα και να τα νιώθουμε όλα μαζί. Να μπορούμε να δίνουμε αξία στην κάθε φάση χωριστά, παίρνοντας τον χρόνο μας να μπούμε σε αυτήν, χωρίς βιασύνη, χωρίς πρέπει, χωρίς αναγκασμούς.
♦Θέλω να σου πω ότι μπορείς να είσαι ότι θέλεις, για όσο θέλεις και όποτε θέλεις.
♦Θέλω να σου πω ότι πάντα έχεις επιλογές, πάντα!
♦Θέλω να σου πω ότι δεν έχεις ημερομηνία λήξης!
♦Θέλω να σου πω ότι είναι εντάξει να είσαι ευάλωτη!
♦Είναι εντάξει να μην θες παιδιά ή να θες πολλά παιδιά!
♦Είναι εντάξει να θες οικογένεια, ή να μην θέλεις καθόλου!
♦Είναι εντάξει να είσαι όπως είσαι κάθε στιγμή και να σε ακούς πραγματικά!
♦Θέλω να σου πω ότι μπορείς να είσαι όπως θες να είσαι!
♦Και τέλος, προς το παρόν, θέλω να σου πω ότι είσαι μαγική με πολλές δυνατότητες!
Μένει να το αναγνωρίσεις…
