*** Το μοίρασμα αυτό είναι κάποιου ανώνυμου εμπνευσμένο από τις μέρες που ζούμε…

Απρίλιος 2020

Ο περιορισμός με φέρνει αντιμέτωπο με τον άγνωστο εαυτό μου. Περιορισμένη διασκέδαση (η λέξη σήμαινε ‘διασκορπισμός’), περιορισμένη διαφυγή, περιορισμένη αυταπάτη, περισσότερη πραγματικότητα.

Το βιώνω, ας πούμε, όπως φαντάζομαι ότι τα φιαλίδια με το αίμα στα εργαστήρια θα βίωναν την αύξηση της πίεσης από την φυγόκεντρο δύναμη -ή όπως κι αν τη λένε- προς τα σωματίδια του αίματος, προκειμένου να διαχωριστούν από το συγκεχυμένο μείγμα και να γίνουν πιο ευδιάκριτα. Σε μένα, οι τοίχοι με πιέζουν να δω κατάματα πτυχές του εαυτού μου που σε καταστάσεις ηρεμίας καλύπτονταν.

Βλεποντας με περισσότερη ειλικρίνεια τον εαυτό μου, βλέπω καλύτερα τα πάθη/λάθη μου. Φτύνοντας την αυτοδικαίωσή μου, αναγκάζομαι να χωρέσω μέσα από τη στενα-χώρια τον εαυτό μου σε πραγματικές διαστάσεις. Παρατηρώ τον πραγματικό χώρο στο σπίτι μου, χωράνε περισσότεροι άνθρωποι και περισσότερα λάθη. Συν-χωραμε.

Ζητώ από τους άλλους ανθρώπους, αν θέλουν, να με χωρέσουν κι εκείνοι, να συνχωρέσουμε όλοι/ες. Τώρα που είμαστε μακριά, ευκαιρία να έρθουμε κοντύτερα.

Έτσι βιώνω αυτές τις μέρες, ως ευκαιρία για στένεμα.

Ανώνυμο