** το κείμενο αυτό είναι της Ιφιγένειας, εμπνευσμένο μέσα από τις καταστάσεις που ζούμε τον τελευταίο καιρό.

Απρίλιος 2020

Ακούω, διαβάζω, παρακολουθώ…πληροφορίες από εδώ, γνώμες από εκεί…στατιστικά στοιχεία, θάνατοι. Όλα αυτά μας επηρεάζουν θέλουμε δεν θέλουμε. Ζούμε κάτι πρωτόγνωρο και γι’ αυτό είναι και απόλυτα μοναδικός ο τρόπος που το διαχειρίζεται ο καθένας από μας. Άλλοι έχουν την ανάγκη να ακούνε συχνά ειδήσεις, άλλοι το έχουν ρίξει στο χιούμορ, άλλοι καίγονται στο Netflix, άλλοι έχουν μια μικρή καταθλιψούλα, άλλοι έχουν καλλιτεχνική έμπνευση, άλλοι μιλάνε πολύ με φίλους και άλλοι με τον εαυτό τους. Και σίγουρα υπάρχουν πολλοί που έχουν περάσει από όλες αυτές τις φάσεις ακόμη και σε διάρκεια μιας μέρας!

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν υπάρχει λάθος ή σωστό. Το μόνο λάθος εδώ θα ήταν να κρίναμε ο ένας τον άλλο. «Γιατί το περνάς τόσο άσχημα βρε; Χαλάρωσε λίγο!» Ή… «Πολύ καλά το περνάς όλο αυτό. Είσαι αλλού!» Άσε με αδερφέ να νιώσω όπως μου βγαίνει! Καμιά φορά είναι πιο εύκολο να κρίνουμε από το να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καθένας από μας είναι τόσο μοναδικός όσο και ο τρόπος που αντιδράει, που σκέφτεται και νιώθει. Προτείνω λοιπόν να ξεκινήσουμε όλοι την αλληλοεμψύχωση (εάν δεν το κάνουμε ήδη) και να λέμε σ ’αγαπώ, σε καταλαβαίνω, είμαι εδώ για σένα λίγο πιο συχνά.

Δεν χρειάζονται πολλά. Χρειάζεται να είμαστε ο ένας για τον άλλο.