** το κείμενο αυτό είναι της K.M. , εμπνευσμένο μέσα από τις καταστάσεις που ζούμε τον τελευταίο καιρό.

Απρίλιος 2020

Το ξέρουμε όλοι ότι δεν είναι τιμωρία, η ατομική ευθύνη έχει γίνει πια μια πολύ νόστιμη καραμέλα, όμως έχει μια αίσθηση τιμωρίας.

Μου λείπει να νιώθω ελεύθερη να απολαύσω ένα περπάτημα στο ήλιο, να πάω μια βόλτα στη θάλασσα, να μπορώ να βγω να απολαύσω τη βροχή!

Δεν έχει να κάνει με τη μοναξιά…μου αρέσει να είμαι μόνη με τον εαυτό μου, όμως δεν μου αρέσει να μην έχω το δικαίωμα να είμαι μόνη όπως και όπου θέλω.

Πάντα μου άρεσε να κάνω αυτά που τώρα θεωρούνται «ωραίες» συμβουλές για να περάσει η ώρα…πάντα διάβαζα βιβλία, μαγείρευα, γυμναζόμουν.

Η ανάγκη μου όμως να είμαι σε επαφή με τη φύση, με τον κόσμο όλο και μεγαλώνει..

Αδημονώ λοιπόν μέχρι να ανταμώσουμε ξανά αγαπημένη μου θάλασσα!

Κ.Μ.