Ανήκω και εγώ σε αυτή τη γενιά

** το κείμενο αυτό είναι της Μ.Π. εμπνευσμένο μέσα από τις καταστάσεις που ζούμε τον τελευταίο καιρό.

Μάρτιος 2020

Είμαστε η γενιά που σήμερα, συμπλήρωσε δύο εβδομάδες
κλεισμένη στα σπίτια της, στο βωμό της μη διασποράς του ιού, στο
φόβο της δικής της υγείας και της υγείας των ευπαθών ομάδων, στο
βωμό της προπαγάνδας των ΜΜΕ, της παραπληροφόρησης από
πολιτικούς και επαγγελματίες υγείας και της διεθνούς τρομοκρατίας
που καλλιεργείται με επιτυχία τον τελευταίο καιρό. Την ίδια στιγμή
στο παρασκήνιο της μάχης αυτής και ενώ όλοι οι πολίτες υποχωρούν
και πειθαρχούν σαν μαριονέτες στις οδηγίες που τους δίνονται,
κεκτημένα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματά τους καταπατώνται
με ή χωρίς νομοσχέδια,
Είμαστε η γενιά που υποδέχθηκε την πρώτη μέρα της Άνοιξης και
γιόρτασε την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης ακούγοντας σαν ποίημα,
«Είναι οι μανάδες και οι πατεράδες μας. Είναι οι γιαγιάδες και οι
παππούδες μας. Δεν μπορούμε να υπάρχουμε, ούτε να έχουμε
ταυτότητα χωρίς αυτούς», υπερτονίζοντας μεν την ατομική ευθύνη
που έχουμε γι’ αυτούς, παραλείποντας δε την κρατική ευθύνη,
Είμαστε η γενιά που τις τελευταίες μέρες υποχρεούται να
ενημερώσει μία επαφή φάντασμα, για να βγει έξω από τα σπίτια της,
Είμαστε η γενιά που αγνοεί ή δεν αντέχει να δει τις εικόνες των
προσφύγων και των μεταναστών στον Έβρο, που γίνονται
«μπαλάκια» ανάμεσα στα τείχη που έχουν υψώσει οι κυβερνήσεις
Ελλάδας και Τουρκίας,
Είμαστε η γενιά που παρακολούθησε στις οθόνες της βίντεο που
θυμίζουν εμφύλιο πόλεμο στα νησιά της Χίου, της Λέρου και της
Λέσβου και δεν ήταν μόνο δύο οι αντιπαλόμενες πλευρές,
Είμαστε η γενιά που είδε να υπογράφονται νόμοι και νομοσχέδια
που θέτουν όρια στις συγκεντρώσεις, στις διαδηλώσεις και στην
ελεύθερη έκφραση των ανθρώπων,
Είμαστε η γενιά που βλέπει τα ΜΑΤ να παίρνουν την εξουσία στα
χέρια τους ‘’εκτελώντας εντολές ανώτερων’’ και να μπαίνουν στα
πανεπιστήμια, να σηκώνουν όπλα σαν κάτι καθημερινό, να
εκφοβίζουν , να χτυπούν και να γυμνώνουν συμπολίτες τους,

Είμαστε η γενιά που «εύχεται» να μην βρέξει «τόσο πολύ» για να
μην πλημμυρίσουν ξανά και ξανά οι περιοχές της Μάνδρας, του
Περάματος και της Ελευσίνας, ώστε οι άνθρωποι εκεί να μην βρεθούν
πάλι να αντιμετωπίζουν μόνοι τους, ανυπεράσπιστοι μία φυσική
καταστροφή,
Είμαστε η γενιά που παρακολούθησε σε βίντεο τον θάνατο
ανθρώπων που έτρεχαν να μπουν στη θάλασσα στην προσπάθειά
τους να σωθούν, ενώ η φωτιά έκαιγε τα σπίτια και τις οικογένειές
τους στο Μάτι και στην Κινέττα,
Είμαστε η γενιά που περπατούσε στους δρόμους και
προσπαθούσε να αποφύγει τα στοιβαγμένα σκουπίδια στις γειτονιές
της Αθήνας, όταν οι εργαζόμενοι ενός ακόμη επαγγέλματος στην
Ελλάδα απεργούσαν και αρνούνταν την υποτίμηση και στη συνέχεια
την ιδιωτικοποίηση του επαγγέλματος τους,
Είμαστε η γενιά που έμαθε να ακούει κάθε εβδομάδα ότι το
κέντρο της Αθήνας είναι κλειστό λόγω διαδηλώσεων και πορειών, τη
στιγμή που άνθρωποι προσπαθούσαν να βρουν το δίκιο τους στους
δρόμους,
Είμαστε η γενιά που αντίκρισε στις οθόνες του υπολογιστή της
πραγματικές εικόνες και σκηνικά ανθρώπων που σκοτώθηκαν εν
ψυχρώ στα τρομοκρατικά χτυπήματα που συνέβησαν στη Γαλλία, ενώ
συνέχισε να ακούει για την μία τρομοκρατική επίθεση μετά την άλλη
σε Γερμανία, Ισπανία και Ηνωμένο Βασίλειο, με το φόβο ότι η
επόμενη τρομοκρατική επίθεση θα χτυπήσει και τη δική της πόρτα,
Είμαστε η γενιά που παρακολουθεί εδώ και χρόνια από τα σπίτια
της τον πόλεμο στη Συρία, την εν ψυχρώ εκτέλεση άοπλων ανθρώπων
και τον αφανισμό ενός ολόκληρου λαού,
Είμαστε η γενιά που αντίκρισε στις οθόνες του κινητού της τον
Αϊλάν Κουρντί, το τρίχρονο παιδί που βρέθηκε νεκρό στα παράλια της
Αλικαρνασσού, και δεν ήταν το μοναδικό θύμα από τον πόλεμο και
την ανάγκη για προσφυγιά,
Είμαστε η γενιά που είδε για πρώτη φορά τότε τους παππούδες
και τις γιαγιάδες της να αδειάζουν τα ράφια των supermarket, ενώ

ουρές συμπολιτών της περίμεναν να βγάλουν 60 ευρώ την εβδομάδα
από τα ΑΤΜ των τραπεζών.
Τέλος είμαστε η γενιά των 500 ευρώ!
…να μερικά από αυτά που ζήσαμε τα τελευταία 5 χρόνια.
Είμαι 27 χρονών και δεν έχω σκοπό να συνεχίσω να ζω έτσι, να
υποδέχομαι με φόβο και απάθεια τα δεινά που κάποιος άλλος
επιλέγει να μου φέρει.
Και μην ξεχνάτε σας μιλάει ένας απλός άνθρωπος που τα
περισσότερα τα είδε από τον καναπέ του και λίγα του χτύπησαν την
πόρτα…

Μ.Π.