Μας επέβαλαν ένα ΟΧΙ για να το κάνουμε ΝΑΙ. Ναι σε τι; Και να χαρούμε γι’ αυτό;

Το να λέω «ναι» σε υποχρεωτικές επιβολές είχε πάντα μια γεύση υποταγής για μένα και επαναστατούσα παρόλο που λειτουργώ άψογα σε υποχρεωτικά συστήματα όπως σχολείο, εργασιακός βίος κλπ. Ο υποχρεωτικός εγκλεισμός και η γραπτή αιτιολογία της κίνησης ήταν μια γροθιά στο στομάχι. Όχι γιατί δεν μπορώ να μείνω με τον εαυτό μου και το κέντρο μου (που λένε ότι ήρθε η ΕΥΚΑΙΡΙΑ να το ανακαλύψουμε)!!! Αλλά γιατί κλονίστηκε αυτό που εγώ θεωρώ ελευθερία.

Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου στο άκουσμα των πολέμων που συνέβαιναν σε άλλες χώρες ή σε άλλους καιρούς, να αναρωτιέμαι τι θα έκανα εγώ σε έναν πόλεμο. Αν θα έβρισκα, μαθημένη να ζω σε ένα ειρηνικό περιβάλλον, τη δύναμη να συμμετέχω ενεργά και να θέσω τη ΖΩΗ μου σε κίνδυνο. Και ως έτσι ένιωσα με το άκουσμα αυτής της επιβολής. Πόλεμος με όλους εμάς πολεμιστές. Ένας πόλεμος όμως στον οποίο το όπλο είναι η απουσία.

– Κρύψου στη στέγη που έφτιαξες, ανακάλυψε τον εαυτό σου, μίλησε μαζί του που τόσο καιρό λόγω των ρυθμών της κανονικότητας δεν είχες την ΕΥΚΑΙΡΙΑ να το κάνεις, διάβασε, επιμορφώσου, ΖΗΣΕ. Ευλόγησε την τεχνολογία (το κύριο καταφύγιο αυτού του πολέμου). Όλες οι ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ είναι μπροστά σου. –

Σε αυτό τον πόλεμο, που βρέθηκα τελικά να συμμετέχω δε θα χρειαζόταν να βγω έξω για να σώσω τους άλλους και να θυσιάσω τη ΖΩΗ μου, αυτή που δουλεύει με την αναπνοή, αλλά ναι να θυσιάσω τη ΖΩΗ μου, αυτή που με τόσο κόπο και επιμέλεια δημιουργούσα τόσα χρόνια, αυτή που δουλεύει με το να παλεύεις για τα όνειρά σου και τα πιστεύω σου.

Σε αυτή την επιβολή δεν τα έβαλα με κανένα σύστημα για να διαφοροποιηθώ. Σίγουρα όμως πένθησα. Δεν θέλησα να επαναστατήσω για αντιταχθώ στην εξουσία. Σίγουρα όμως θύμωσα. Όμως. Έβγαλα από το μυαλό μου τη λέξη επιβολή κι έβαλα τη λέξη επιλογή. Χάιδεψα έναν προς ένα τους τοίχους και τα παράθυρα του σπιτιού μου. Έμαθα να αγκαλιάζω τους ανθρώπους με τα μάτια και την ακοή. Έμαθα να στέκομαι μακριά τους από αγάπη όχι από φόβο. Δεν ευλογώ καμιά τεχνολογία για να χαίρομαι που «απουσιάζω» από την παλιά μου ζωή. Έμαθα να λειτουργώ μέσα σε αυτή την επιλογή για να επιβιώσω και να βγω ολόκληρη.

Χτες, την πιο ιερή και αγαπημένη μου μέρα του χρόνου «γιόρτασα» με την ακοή: με τον πένθιμο ήχο της καμπάνας, με τα κονσέρβα «αι γενέαι πάσαι» και τα κελαϊδίσματα των σπουργιτιών από το παράθυρο. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τον εαυτό μας έξω από τη «ζωή». Η ζωή φτιάχνεται μέσα σε δεδομένες συνθήκες για τον καθένα και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για το χρώμα της. Εύχομαι σύντομα ‘φτου ξελευθερία’ με την καρδιά ολόκληρη.

Καλή Ανάσταση!

Β.Μ