Το γραφείο μου φτιάχτηκε για να φιλοξενεί τους ανθρώπους και τις συναντήσεις. Αυτές τις μέρες πηγαίνω με τον υπολογιστή μου και συναντώ τους ανθρώπους, μέσω Skype, Viber, Msg. Το γραφείο μου έχει άλλη ενέργεια, έχει μία παραπονεμένη διάθεση αυτόν τον καιρό, σαν να έχασε το νόημα του, την λάμψη του.

Αναρωτιέμαι τι νόημα έχουν οι χώροι χωρίς τους ανθρώπους που τους γεμίζουν με συναισθήματα, κουβέντες και μοιράσματα. Όμως ταυτόχρονα, τα σπίτια μας έχουν γεμίσει με παρουσία και ζωή. Μπορεί αυτά τον προηγούενο καιρό να ήταν παραπονεμένα.

Αυτές τις μέρες, όλος ο κόσμος μου είναι μέσα στον υπολογιστή μου ή στο κινητό μου. Όλος ο κόσμος μου, οι άνθρωποι με τους όποιους δουλεύω, οι φίλοι μου, η οικογένεια μου, τα χόμπι μου! Ποτέ μία οθόνη δεν μου ήταν τόσο σημαντική! Κι αυτό είναι τόσο αντίθετο με την ανθρώπινη πλευρά μας…

Όμως σιγά σιγά προσαρμόζομαι και ταυτόχρονα προσπαθώ να μην ρουφηχτώ μέσα σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα. Θέλω να κρατήσω ζωντανές τις μνήμες των ανθρώπων που αγκαλιάζονται, που κινούνται ελεύθερα στους δρόμους, που αγγίζονται χωρίς φόβο και απορίες. Θέλω να κρατήσω ζωντανές τις αξίες του μοιράσματος και της συνάντησης. Θέλω να μην ξεχάσω πόσο σημαντικό είναι να βλεπόμαστε από κοντά.

Πολλά από αυτά που λόγω συνθηκών χρησιμοποιούνται σήμερα, όπως η τηλε-εργασία ή η επικοινωνία μέσω έμμεσων τρόπων, λίγο πριν προσπαθούσα να μην τα έχω πολύ στη ζωή μου και τη δουλειά μου. Τώρα για τους περισσότερους από μας ίσως είναι ο μοναδικός τρόπος να επικοινωνούμε. Ας μην το νομιμοποιήσουμε όμως ακόμα! Ας περιμένουμε λίγο.

Αναρωτιέμαι για τη μέρα που θα μπορούμε να ξανακινηθούμε ελεύθερα, αν θα έχει χαρά ή αμηχανία. Θα θυμόμαστε πως να αγκαλιάζουμε αυθόρμητα ή θα χρειαστεί λίγο χρόνο μέχρι να το βρούμε ξανά; Θέλω να πιστεύω ότι η ανάγκη για επαφή, αυτή η τόσο ανθρώπιη πλευρά μας θα επικρατήσει.

Μία άλλη έννοια που με έχει απασχολήσει και θέλω να την κρατήσω ζωντανή είναι αυτή της ελευθερίας. Η ιδέα ότι η ελευθερία είναι κάτι μέσα μου, κάτι μεγαλύτερο από τις εξωτερικές συνθήκες, κάτι που προσδιορίζεται από μένα, το νου μου και το πνεύμα μου με βοηθάει να μείνω συνδεδεμένη με τη ζωή και το φως μέσα μου. Αυτό μου δίνει δύναμη, μου θυμίζει την ολότητα μου, μου θυμίζει την ύπαρξη μου, όπως αυτή υπάρχει μέσα μου, ανεξάρτητη από τα πράγματα γύρω μου.

Μπορώ να πάω οπουδήποτε μέσα μου, μπορώ να βρω καταφύγιο εκεί, μπορώ να νιώθω ασφάλεια με τον εαυτό μου, μπορώ να έχω υπομονή και ελπίδα; ναι, όλοι μπορούμε.

Μέσα σε αυτό το ανεξέλεγκτο άγνωστο που ζούμε, είναι εύκολο να νιώσουμε ότι δεν ελέγχουμε τίποτα και ότι είμαστε αβοήθητοι.

Πιστεύω όμως ότι η ζωή, έτσι κι αλλιώς, από τη φύση της, έχει και τις δύο αισθήσεις μέσα: από τη μία νιώθουμε αβοήθητοι μπροστά σε έννοιες όπως ο θάνατος, το αναπάντεχο, το άγνωστο, σε κάθε συνθήκη, και από την άλλη νιώθουμε δυνατοί, καθώς μαθαίνουμε να είμαστε υπεύθυνοι για τη ζωή μας και τις επιλογές μας. Υπάρχουν και τα δύο.

Τη μία νιώθω μικρός, την άλλη μεγάλος, τη μία αδύναμος, την άλλη δυνατός. Άλλες φορές νιώθω και τα δύο ταυτόχρονα. Τη μία στιγμή νιώθω ότι μπορεί να τα χάσω όλα, και την άλλη αισθάνομαι ότι τίποτα δεν μπορεί να χαθεί χωρίς την άδεια μου. Κι ό,τι χαθεί, μπορεί να ξαναδημιουργηθεί, όπως δημιουργήθηκε την πρώτη φορά. Και όσα δεν μπορούν να δημιουργηθούν ξανά, θα καταφέρω να τα αντέξω, όπως το έχω κάνει ήδη, όπως όλοι έχουμε αντέξει πολλά, αν αναλογιστούμε τις ζωές μας. Το ένα με μουδιάζει και με παγώνει, το άλλο με κινητοποιεί και με μαλακώνει.

Είναι ένα συλλογικό τραύμα. Νομίζω ότι λίγο πολύ τα παραπάνω όλοι τα βιώνουμε αυτόν τον καιρό για τα ίδια ή για διαφορετικά πράγματα. Έχουν ανακινηθεί και είναι σε εγρήγορση οι πιο βασικές και σημαντικές έννοιες για τη ζωή μας: η υγεία, η ίδια η ζωή, η κοινωνικοποίηση, η αποξένωση, η μοναξιά, η απώλεια, το άγνωστο, ο εγκλωβισμός.

Η αίσθηση ανελευθερίας για κάποιους από μας μπορεί να είναι κάτι πολύ δύσκολο. Τα προσωπικά μας τράυματα ξυπνάνε μέσα στο συλλογικό αυτό τραύμα. Ο εαυτός μας είναι σε κατάσταση επιβίωσης. Θα κάνει ότι μπορεί για να προσαρμοστεί σε αυτήν την νέα κατάσταση. Μπορεί και να συνηθίσει να ζει έτσι σε λίγες εβδομάδες. Θα βρούμε μικρές καθημερινές χαρές, θα βρούμε τρόπους να κρατηθούμε ζωντανοί και να νιώθουμε κοντά.

Για όλα τα παραπάνω, θέλω να κρατήσω ζωντανές τις εικόνες που για μένα είναι σημαντικές, το άγγιγμα, το μοίρασμα. Να μην το αφήσω να παρασυρθεί μέσα στην προσαρμογή στις συνθήκες.

Θέλω να κοιτάμε τον εαυτό μας με αγάπη και να τον φροντίζουμε, αυτόν τον καιρό ακόμα περισσότερο από πριν. Θέλω να έχουμε κατανόηση για όλα τα περίεργα που αισθάνομαστε, για την ευσυγκινησία, για την ευαλωτότητα, τον θυμό, την ένταση, τον πόνο, την έλλειψη.

Θέλω να δίνουμε χώρο σε όλα αυτά.

Είναι μία ευκαιρία να καλλιεργήσουμε ποιότητες όπως η υπομονή, η σταθερότητα, η ψυχραιμία, η ευελιξία, η σταθερότητα, η αυτογνωσία, η ελπίδα και να συντηρήσουμε άλλες όπως τα όνειρα, ο αυθορμητισμός, η επικοινωνία, το μοίρασμα, όσο μπορώ πιο άμεσα.

Ταυτίζομαι με τον γραφείο μου που νιώθει παραπονεμένο.

Η ζωή όμως συνεχίζεται, και η δύναμη της είναι μεγαλύτερη. Η ακινησία δεν υπάρχει, είναι γνωστό από τα παλιά. Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι τα πάντα είναι σε ροή, ακόμα κι όταν δεν φαίνεται.

Βγαίνω στο μπαλκόνι, κοιτάω τα λουλούδια μου, κοιτάω τον ουρανό. Παρατηρώ την ησυχία που επικρατεί και ακούω πιο πολύ τα πουλιά. Νιώθω σαν να μένω στατική αυτόν τον καιρό, μοιάζω σε παύση, όμως στην πραγματικότητα, όλα κινούνται, μέσα και έξω, σε άλλο ρυθμό.

Δες τη ροή μέσα στην ακινησία.

Δώσε χώρο.

Νιώσε ελεύθερος, εκεί όπως είσαι.

Κλείσε τα μάτια, παρατήρησε την αναπνοή σου, άκου τους χτύπους της καρδιάς. Είναι πάντα εκεί σε κίνηση, συντηρώντας τη ζωή.

Οραματίσου. Δες τον εαυτό σου, μέσα σε όλα αυτά και μετά δες τον μετά απ’ όλα αυτά, όταν όλα θα έχουν περάσει.

Σκέψου τι θες να κρατήσεις από αυτήν την παύση, τι σου κάνει καλό. Σκέψου επίσης, σε τι θες να επιστρέψεις, τι σου έχει λείψει.

Μέσα σε αυτήν την παγκόσμια κρίση είσαι πιο μόνος και ταυτόχρονα λιγότερο μόνος από ποτέ. Είμαστε μόνοι και είμαστε και όλοι μαζί. Κράτησε αυτήν την αίσθηση.

Και ζήσε με όσα έχεις σήμερα!