Κάθε στιγμή στην ζωή των παιδιών μας είναι μία ευκαιρία για να σταθούμε με ενσυναίσθηση δίπλα τους, να βρούμε τους τρόπους να είμαστε υποστηρικτικοί και φροντιστικοί με έναν τρόπο που ούτε θα υπερβαίνει, ούτε θα υπολείπεται.

Οι γονείς έχουν δύσκολο έργο καθόλη τη διάρκεια του μεγαλώματος των παιδιών. Στην εφηβεία, μπαίνει κι άλλη μία διάσταση, αυτή της αμφισβήτησης, της έντασης, της σύγκρουσης. Τα παιδιά στην εφηβεία, ψάχνουν να βρουν την δική τους προσωπική δύναμη και θέση και περνούν μέσα από έναν δρόμο αμφισβήτησης των πάντων. Οι γονείς από “θεοί καθοδηγητές” γίνονται άνθρωποι που κάνουν λάθη. Αυτό φέρνει ένταση μέσα στον έφηβο, θυμώνει που οι γονείς του δεν είναι οι θεοί των παιδικών του χρόνων, θυμώνει με τον εαυτό του που δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του ακόμα και στρέφεται στους γονείς του, θυμώνει που οι γονείς του είναι εκεί για αυτόν, θυμώνει κι όταν δεν είναι.

Ο θυμός είναι ένα χαρακτηριστικό και πολύ σημαντικό συναίσθημα αυτής της περιόδου.

Ο θυμός γενικότερα εμφανίζεται όταν προσπαθούμε να τοποθετηθούμε διαφορετικά απέναντι σε μία κατάσταση, εμφανίζεται όταν ψάχνουμε μία νέα θέση για να αντικαταστήσουμε μία παλιά μας θέση, όταν μία ανάγκη μας δεν καλύπτεται, όταν κάτι μας πιέζει, όταν κάτι είναι δύσκολο για μας και χρειάζεται μία μεγαλύτερη δυναμική! Ο θυμός εμφανίζεται και ενεργοποιεί το σώμα μας και τον ογανισμό μας να δράσει, να κινητοποιηθεί προς μία κατεύθυνση. Εμφανίζεται για να μας βοηθήσει σε μία δύσκολη μεταβατική φάση που χρειάζεται να διακδικήσουμε κάτι σημαντικό για μας.

Έτσι είναι και στην εφηβεία! Ο έφηβος θέλει να διεκδικήσει τη ζωή του, να ανακαλύψει τις ανάγκες του, να βρει μία νέα θέση για να αντικαταστήσει την παλιά παιδική του θέση! Αγριεύει, θυμώνει, είναι συνέχεια σε άμυνα, έτοιμος για μάχη!

Αυτή η φάση, θέλει από τους γονείς πολύ ενσυναίσθηση. Χρειάζεται να κατανοήσουμε βαθιά αυτό που συμβαίνει μέσα στον έφηβο, να έρθουμε κοντά σε αυτήν την μεγάλη αλλαγή που του συμβαίνει και συμβαίνει και σε μας μαζί. Και οι γονείς χάνουν την θέση τους, ότι έκαναν πριν για το παιδί και λειτουργούσε, τώρα δεν λειτουργεί πια, ότι πουν φαίνεται λάθος, ότι στάση κι αν κρατήσουν ενδέχεται να φέρει θυμό ή σύγκρουση, χάνουν τον έλεγχο και αυτό είναι μία σημαντική αλλαγή.

Οι γονείς από την πλευρά τους χρειάζεται να δεχτούν οτι το παιδί μεγαλώνει, μπορεί και χρειάζεται να παίρνει αποφάσεις μόνο του, χρειάζεται να εμπιστευτούν, να αφήσουν κάποια ελευθερία στα παιδιά τους, να βρουν τρόπο να συνεργάζονται.

Και οι έφηβοι και οι γονείς κατά κάποιο τρόπο βιώνουν αλλαγές και απώλειες, των προηγούμενων ρόλων τους, των προηγούμενων θέσεων τους. Είναι σημαντικό να βρουν μαζί τον τρόπο να υπάρχουν και να συνεργάζονται.

Αν έχω υπόψη μου, σαν γονιός, όλα όσα συμβαίνουν μέσα μου και μέσα στον έφηβο και έχω τη διάθεση να ρίξω μία πιο βαθιά και εσωτερική ματιά, ίσως τότε ο τρόπος που θα είμαι δίπλα του αλλάξει. Αντί να παίρνω προσωπικά τον θυμό του, ίσως κατανοήσω ότι δεν εξεγείρεται απέναντι μου, αλλά γενικά, ο θυμός του είναι ο αγώνας του για τη ζωή!

Αντί να ασκώ περισσότερο έλεγχο, ίσως δοκιμάσω να αφεθώ λίγο στο ότι το παιδί μου μεγαλώνει και θέλει να φύγει από την ζεστή και προστατευτική οικογενειακή αγκαλιά και να δοκιμάσει τα φτερά του και τις δυνατότητες του.

Χρειάζεται να προετοιμάσουμε όλοι μαζί το έδαφος για αυτόν τον “αποχωρισμό”. Η εφηβεία μοιάζει να είναι η μεταβατική περίοδος που θα οδηγήσει στον απογαλακτισμό του παιδιού από τον γονιό και του γονιού από το παιδί. Ας δώσω τον χρόνο που χρειάζεται ώστε να μεταβούμε μαζί στην επόμενη φάση.

Δεν είναι εύκολο, μοιάζει και είναι συχνά χαοτικό, δύσκολο, τρομακτικό…

όμως όσο περισσότερο αφήνομαι, τόσο περισσότερο κερδίζω, όσο περισσότερο εμπιστεύομαι τόσο περισσότερο δυναμώνω, όσο περισσότερο συζητάω, τόσο περισσότερο συνεργάζομαι. Ότι δουλειά έκανα σαν γονιός στην προηγούμενη περίοδο, τώρα θα ευοδώσει! Ας την χαρώ χωρίς να ξεχνώ τι παιδί έχω και τι βάσεις έχω δώσει!

Ας εμπιστευτώ την δουλειά που έκανα, ας προσπαθήσω να κατανοήσω όλα όσα συμβαίνουν στην οικογένεια μου εκείνη την περίοδο, ας δοκιμάσω να βιώσω κι εγώ τις αλλαγές του δικού μου ρόλου και να σταματήσω να ασχολούμαι αποκλειστικά με όσα κάνει το έφηβο παιδί μου. Ας δοκιμάσω να φτιάξω έναν χώρο, όπου θα μπορούμε όλοι να υπάρχουμε σε αυτό το μεταβατικό στάδιο της οικογένειας.

Και αν δεν τα καταφέρνω μόνος μου, μπορώ να ζητήσω βοήθεια! Το να δουλέψω με τον εαυτό μου και να βρω κάποια πράγματα μέσα μου, πολλές φορές φέρνει αλλαγές σε όλο το σύστημα κι είναι πολύ χρήσιμο! Το σημαντικό είναι να μην ξεχνάω να ρίχνω φως σε όλες τις πλευρές και μέσα μου και μέσα σου και σε όλη την οικογένεια.