Βιώνοντας μια δύσκολη ιστορία, που έως τότε δεν θα μπορούσα καν να φανταστώ πως ίσως βίωνα, το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα ήταν το απόλυτο χάος.

Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, που ήρθα πραγματικά αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. Από τις εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής, μια ήταν αρκετή, για να λειτουργήσει ως ένας τεράστιος καθρέφτης του εαυτού και της ψυχής μου. Αισθάνθηκα, λες και με τοποθέτησε ένα αόρατο χέρι σε δρόμους άγνωστους, γεμάτους καθρέφτες, να περπατάω χωρίς να ξέρω που βρίσκομαι και που πηγαίνω , ενώ όπου γύριζα να κοιτάξω, έβλεπα τον εαυτό μου. Και αυτό, ήταν ακόμα πιο τρομαχτικό από την ασθένεια του καρκίνου.

Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα, ότι ποτέ δεν έμεινα μόνη με τον εαυτό μου και ποτέ δεν τον αντιμετώπισα ευθέως. Και τώρα που το κοιτάζω από απόσταση, αυτό ακριβώς ήταν το πιο τρομαχτικό, το πιο σκοτεινό και το πιο επώδυνο κομμάτι. Ο ίδιος μου ο εαυτός! Είχα το «μέσα» μου παντελώς ξεχασμένο και καταχωνιασμένο, κάπου μέσα σε ένα συρτάρι.

Όταν αναζήτησα βοήθεια, για πρώτη φορά στηζωή μου, μου σύστησαν την Ηλιάννα Πεσσάρη, κι κάπως έτσι ξεκίνησα με ατομικές συνεδρίες, σαν ψυχολογική υποστήριξη.

Στο γεγονός ότι συνέχισα, έπαιξε σημαντικό ρόλο η παρουσία που είχα μπροστά μου και μου μιλούσε. Η Ηλιάννα. Ήταν θεωρώ, το πρώτο σημαντικό στοιχείο, η θετικότητα και η αύρα που λάμβανα από τον άνθρωπο που μόλις πήρε την «ευθύνη» της ψυχολογίας μου, μετά από κάτι τόσο σοβαρό, αλλά και με άλλα τόσα, καλά κρυμμένα, που δεν κοίταξα ποτέ, γιατί απλούστατα δεν βολεύει να βλέπουμε, με αποτέλεσμα μια απίστευτη ψυχολογική κούραση. Μια τόσο μεγάλη κούραση, που καταλήγεις να σέρνεις τα πόδια σου…

Στο παρελθόν δεν γνώριζα τι είναι «ψυχόδραμα». Ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα και η πρώτη φορά που θα το βίωνα. Η Ηλιάννα μου το πρότεινε σαν ιδέα, και στην αρχή ήμουν επιφυλακτική, γιατί δεν μου άρεσε η ιδέα του να ανοίγομαι μπροστά σε άλλους ανθρώπους. Δέχτηκα να το δοκιμάσω, με την βολική σκέψη ότι θα κρύβομαι πίσω από τις ιστορίες των άλλων. Γελάστηκα! Διότι τόσο μπροστά στον εαυτό μου, δεν έχω υπάρξει ΠΟΤΕ άλλοτε.

Το ψυχόδραμα είναι μια «κατάσταση» που δύσκολα μπορώ να περιγράψω. Και καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, γελάω, γιατί δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι θα αντιμετώπιζα. Στο μυαλό τότε, μου είχε έρθει κάτι σαν ένα παιχνιδάκι που θα παίζουμε όλοι μαζί.

Πρόκειται για κάτι που θέλει μεγάλη προσωπική προσπάθεια, που δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, γιατί σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου, ακόμα και μέσα από τους άλλους. Υπήρξαν φορές που ένιωσα να δυσκολεύομαι πολύ, αλλά ΤΙΠΟΤΑ δεν πετυχαίνεται χωρίς προσπάθεια. Έτσι κι αλλιώς, τίποτα δεν θα είχε και νόημα χωρίς προσπάθεια.

Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία, μια σημαντική βοήθεια, που τα αποτελέσματά της συνεχίζουν να φαίνονται σε βάθος χρόνου. Το βασικότερο συναίσθημα, είναι μια σημαντική εσωτερική ανακούφιση, που με συνοδεύει μέχρι και σήμερα.

Είναι αίσθηση γαλήνης, είναι το μέσα μου πιο ανάλαφρο, είναι η γνωριμία με ανθρώπους που δέθηκα βλέποντας τον εαυτό μου μέσα από εκείνους και τις ιστορίες τους, είναι όλες εκείνες οι απαντήσεις που πήρα για πολλά, μέσα από όλη τη δουλειά που κάναμε μαζί, είναι όλες εκείνες οι απαντήσεις που δεν πήρα, συνειδητοποιώντας πως δεν υπάρχουν απαντήσεις για όλα. Μερικά πράγματα, είναι πάνω και πέρα από εμάς….

Μέσα από το ψυχόδραμα, βγήκα λιγότερο φοβισμένη για το «άγνωστο» και περισσότερο συνειδητοποιημένη. Θα έλεγα ότι το ψυχόδραμα, ήταν η γνωριμία με τον εαυτό μου. Ήταν σαν να είπα «Χαίρω πολύ, Θεανώ»!.Αυτό ήταν και το πιο δύσκολο σημείο, αλλά τόσο σημαντικό. θεωρώ ότι η δουλειά με τον εαυτό μας δεν πρέπει να σταματάει ποτέ, γιατί η καθημερινότητα είναι πλέον έτσι «σχεδιασμένη»,ώστε να μας κάνει να ξεχνάμε τον εαυτό μας, μαζί και την ουσία της ζωής.

Θέλω να ευχαριστήσω την Ηλιάννα που μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω το ψυχόδραμα, να το βιώσω και να το προσπαθήσω. Για το γεγονός ότι ανταποκρίθηκε τόσο καλά στις δυσκολίες, μέσα από την προσωπική της δουλειά και το ενδιαφέρον της, καθώς και μέσα από τον άψογο συντονισμό και την οργάνωση της ομάδας μας.

Θεανώ Γαρμπή